Ooit lag Parijs aan de voeten van de gracieuze Gisèle. Zij was dé ster van de bühne. Maar haar dagen als danseres liggen inmiddels ver achter haar. Vandaag runt ze het bordeel De Purperen Parel. Maar madame is er met haar gedachten niet bij. Ze heeft net vernomen dat het rebelse hoertje Chimère, wier maagdelijkheid ze ooit nog zelf heeft verkocht in haar bordeel, haar eigen dochter is. Hoe kon het zover komen? Deze toekomst had ze helemaal niet uitgestippeld voor haar kind! Een moeder wou en kon ze niet zijn. Het kind laten opgroeien bij haar vader, Vincent van Gogh, was al helemaal geen optie, maar toch... hoe kwam haar liefdeskind hier terecht? Het kindhoertje Chimère laat het niet aan haar hart komen, en speelt het hard. Ze heeft een compromitterende fotoplaat in handen die zowel De Purperen Parel ten gronde kan maken als de schatrijke Ferdinand De Lesseps met wie ze op de foto staat. En zo neemt Chimère al snel de touwtjes in handen in dit machtsspel. Maar dat is buiten het Panamakanaal gerekend. Que? Yep, maar lees dat vooral zelf.

Deze reeks in de schaduw van een onafgewerkte Eiffeltoren heeft lang getwijfeld om zijn ware aard te tonen. In het eerste deel wou scenarist Christophe Pelinq te hard bewijzen dat hij meer is dan zijn alter ego Arleston – iets waar hij al zinspeelde in ons plateninterview. Vervolgens schipperde de reeks tussen een Samberiaanse familiekroniek, een politiek-financiële thriller en een burleske tragedie. Pas in dit vierde deel lijkt alles in zijn plooi te vallen. Chimère(s) 1887 is immers dit alles. En toegediend in de juiste dosis valt dit reuze mee. Het zou ons niet verwonderen, mocht dit verstript televisieverhaal alsnog verfilmd geraken. Andere HBO-tijden, meer bloot, weet je wel. Tekenaar Vincent lijkt zich alleszins te amuseren met de reeks en treedt er nu helemaal mee in de voetsporen van Peter Pan, de grote reeks van zijn tekenkundig voorbeeld Régis Loisel.

En zo onttrekt ook deze anonieme Arleston zich uit de poel van anonieme B-reeksen. Terecht.