Drakenridder Saraï wordt in het heetst van de strijd tegen een draak verdoofd, ontvoerd en in de harem van sultan Sakris gegooid. Van dan af start een tactisch spel op twee fronten. Terijl Saraï er alles aan doet om te ontsnappen en haar maagdelijkheid te behouden (een noodzakelijke voorwaarde om draken te kunnen bestrijden zonder zelf getroffen te worden door de besmettelijke ziekte de Veill), twisten de matriarch en de keizerin in Messara, waar de Orde van de Drakenridders is gevestigd, over het ondernemen van verdere stappen. Uit politieke overwegingen wil de keizerin het zo laten want ze heeft de steun van de sultans nodig aan het Sarde-front. Haar zus, de matriarch, daarentegen ziet in de ontvoering een belediging en wil een strafexpeditie sturen. Voor geen van de partijen leidt dit naar een oplossing.

Met vijftien albums op de teller (in het Frans zelfs al 22), elk afgeronde verhalen, kan het niet anders dan dat er zich tegenstellingen tussen hoogte- en dieptepunten aftekenen. De Vijand is een bovengemiddeld hoofdstuk in de saga rond de drakenridders. De tekeningen van de Canadees Patrick Bourin-Gagné hebben een stilistisch moderne aantrekkingskracht met een lichte lijnvoering. De dynamische, maar niet uitzinnige bladschikking past in de lijn van wat er de laatste jaren meer in zwang is dan een klassieke opbouw van gelijkvormige stroken. Dat zet zich verder in het spelen met perspectieven, close-ups, grote en kleine prenten. Leg dat eens naast een Vlaamse familiestrip en vergewis je ervan hoe braaf dat allemaal wel is terwijl er met een beetje meer lef veel meer kan uitgehaald worden zonder het (conservatieve) publiek ermee af te stoten. Wat een achterstand heerst er hier toch...

Soit, het echtpaar achter het pseudoniem Ange blijft ons boeien met hun wereldje. We krijgen er niet genoeg van.