Tussen twee albums van Tessa - Intergalactische Agente (waarvan Dark Dragon Books binnen enkele maanden het vervolg van uitgeeft) door tekende Stéphane Louis dit one-shotje met een hoog superhelden-, erotiek- en bullshitgehalte.

Nea alias Miss Deeplane is een superberoemde superheldin die New York heeft laten herschapen in een slagveld (iets wat de Marvel-helden haar al vaak hebben voor- en nagedaan). Allemaal omdat ze meer over haar afkomst wilde ontdekken waardoor een invasie van aliens tot stand kwam die begonnen te niezen op gewone burgers. Door het besmette snot ontwikkelde elke burger een eigen unieke superkracht. Tegen zoveel chaos is geen zakdoekje bestand. Het begon allemaal enkele maanden geleden toen Miss Deeplane in een talkshow bekend maakte dat ze van twee walletjes eet. Haar allergrootste fan, een spierenbundel, kan het niet verdragen dat ze een "tapijtschraper, befkonijn, parelduikster, flaphapper, rosbiefsnuffelaar" of een ander fraai verwoord synoniem voor een biseksuele vrouw is. Hij heeft zich voorgenomen om haar te genezen en meet zich het alter ego Machoman aan. Eerst krijgt Nea bezoek van haar lesbische vriendinnetje en bij een orgasme krijgt ze een voorstelling van een Gallische god die haar meer vertelt over haar ware afkomst van een druïde en een alien en haar inlicht over de voorspelling waarin zij de hemel op de hoofden van de mensen zal laten vallen. Het dolle avontuur kan beginnen.

Miss Deeplane is een grafisch visitekaartje geworden van een tekenaar die heel graag de anatomische mogelijkheden van slanke supermodellen met ellenlange benen en wapperende lokken tekent, liefst vanuit alle mogelijke hoeken en perspectieven, niet in het minst met de camera rond haar kont. Zelfs met nauwsluitende pakjes aan kan je Miss Deeplane makkelijk liplezen. Qua extravagante sierlijkheid kan het wel tellen, maar daar heeft Louis sowieso een handje van weg. Wij vinden het mooi, sexy en zwierig.

Het scenario van de twee hoofdstukken stelt niet veel voor. Mochten de personages niet zoveel tegen elkaar lullen, zou je het in een wip uitgelezen hebben. Dat gelul bevat bloemrijk taalgebruik dat heel vlot is vertaald. De teksten lezen als een trein en zorgen toch voor een amusante meerwaarde. Aansluitend staan nog een hoop illustraties die een open invitatie zijn om Louis commissions te laten tekenen van superhelden en ook een kortverhaaltje van vier pagina's waarin Miss Deeplane het in 1958 opneemt tegen een leger nazirobots onder leiding van Herr-Bot. Het leest als een parodie op Captain America met "Miss Deeplane to the rescue". Van dit hadden we wel meer willen lezen.