Na weinig opvallende vingeroefeningen voor de conceptreeksen Casus en Zeven was het scenarist Luca Blengino gegund om een eigen conceptreeks te dragen. Zijn vuurdoop miste hij niet. De eerste twee delen van De 7 Wonderen konden we aan elke wildvreemde aanraden. Dit derde deel overtreft dan nog eens de vorige albums.

In het voorwoord dankt de Italiaanse tekenaar Tommaso (niet Tomasso!) Bennato onder meer Alex Alice, François Boucq, Matthieu Lauffray en Thimothée Montaigne. Hij verstopt hun invloed allerminst. Zijn bijna overvol geladen platen transpireren gitzwarte inkt. Met veel bravoure ging hij het papier te lijf om er spectaculaire decors, levendig acterende personages en een maximum aan impact op te zwieren. Zijn spontaniteit gaat gepaard met foutjes, maar je ziet hier iets tot stand komen, pagina na pagina, dat leidt naar grootse scènes.

Een tekenaar is maar zo goed als het verhaal dat een scenarist hem laat tekenen. En daar heeft Bennato dus niet over te klagen. De dodelijke val van de vuurtorenwachter van de naar schatting 134 meter hoge vuurtoren van Alexandrië zet een onderzoek op gang dat een dodelijk geheim omtrent de vuurtoren blootlegt. Een generaal en een jonge Egyptische wiskundige werken samen en beseffen nog niet half de gevolgen van hun speurtocht die hen naar de onderwereld leidt.

Het concept van De 7 Wonderen kan maar zo simpel zijn: koppel een van de zeven antieke wereldwonderen aan de rol van doodgewone mensen voor wie het wonder ook maar een onvermijdelijk deel is van hun bestaan. Eenvoud siert en daar spint Blengino volop garen bij. Volgende halte: de tempel van Artemis in Efeze, het grootste tempelgebouw van de oudheid, die in 356 voor Christus in vlammen opging.