Het geweldige jaar 1969. De magische zomer. De maand juli waarin Eddy Merckx de wereld en Neil Armstrong de maan veroverde, op een soundtrack van The Beatles, Joe Dassin en Serge Gainsbourg. De Belgische familie Faldérault (Pierre, de zwangere Mado, Julie, Nicole en Louis) trekt zoals elk jaar op vakantie naar het zuiden terwijl de mopperige Franco-hatende opa Buelo op het huis past. Zoals steeds verloopt de reis 'op de wilde boef', op goed geluk. Als ze wildkamperen in de groentetuin van een naar het noorden uitgeweken Marseillaan, worden ze met open armen ontvangen. De man geeft hen meteen ook de sleutel van zijn vissershutje dat zich in een toverachtige kreek aan de Middellandse kust bevindt. Daar zal het gezin een zoveelste onvergetelijk mooie zomer beleven.

Ons hart ging bij het eerste deel van deze serie al een zonneslagje sneller slaan en de auteurs Jordi Lafebre en Zidrou doen met dit tweede deel onverstoorbaar verder. Non-conformistisch keren ze voor dit tweede deel overigens vier jaar terug, want het vorige deel speelde zich nog af in 1973 (deel 3 zal ons naar verluidt terugvoeren naar 1962). Een moeilijke oefening om de logica te bewaren, maar Zidrou doet het met verve en voegt op z'n Monthy Pythons heel wat herhalende elementen (de R4, de liedjes, het kompas van Snoodbaard, de frieten op de terugweg,...) en running jokes (dochter Julie met haar beschaamde blaas) toe. Als lezer krijg je terug het avontuur met de piepkleine, maar oersympathieke A voorgeschoteld. Een verhaal van een ontluisterende eenvoud maar wemelend van joie de vivre.

De toon is opgewekter dan in het eerste deel, waar een mogelijke scheiding en een ongeneeslijke ziekte nog zwaar wogen op het geluk van de familie. Niettemin: de trouwe lezer weet dat het slecht zal aflopen met de zwangerschap van Mado en dat creëert een soort onderhuidse spanning die latent aanwezig is. Opnieuw nestelen de zeer smakelijke en menselijke personages zich diep onder je huid, geholpen door enkele gedenkwaardige oneliners en de snelle overgangen van de ene herkenbare situatie naar de andere. Ook de guitige expressieve en levendige tekenstijl van Lafebre draagt daar stevig aan bij, al ziet elk personage met een gesloten mond er volgens ons iets te veel uit als een 'meetje zonder tanden'. Maar laat dat de pret niet drukken. Mooie Zomers blijft pure poëzie en tovert een glimlach op je lippen die minstens een paar weken blijft zitten. Boordevol nostalgie naar een tijd waarin het zoveel trager en prettiger ging, is het zo een ideale kwak zoete stroop op de boterham van de verzuring.