Een somber kasteel op een grimmige berg na valavond. Een kraai vliegt krassend op en zijn eenzame roep laat rillingen over onze ruggengraat kruipen. In het kasteel, in een verlaten troonzaal, zit bij het knisperend haardvuur een oude man. Aan zijn voeten ligt een sjofele hond te slapen. Zo begon ons allerfavorietste tv-griezelmomentjeThe Storyteller. John Hurt leerde ons toen alles over suspense en lekker griezelen.

Het Slapende Woud komt uit dezelfde traditie voort. Een Victoriaanse setting, twee inspecteurs van occulte zaken, en een weeshuis met behekste kinderen. Dat zou al genoeg moeten zijn om onze aandacht te trekken. Casimir Dupré en Lady d'Hardcourt zijn de occulte speurneuzen die door het Openbaar Ministerie van Geheime Zaken eropuit worden gestuurd om een mysterieuze zaak op te lossen. Elke nacht staan zeven kinderen in trance op en begeven zich naar het dak van het weeshuis om daar, met achteruitgedraaide ogen in een onbekende taal gezangen aan te heffen. De volgende dag worden zij, zonder zich hiervan iets te herinneren, helemaal uitgerust wakker in hun eigen bed. Wat nog vreemder is, is dat de directeur van het weeshuis niet zelf om hulp gevraagd heeft. Onze helden zijn hier omdat anonieme getuigenissen gewag maken van onrustbarende verdwijningen.

Meer over de plot onthullen zou jouw leesplezier vergallen, al willen we wel nog enkele kanttekeningen plaatsen. Ons lijkt het format van één album net wat te krap voor dit verhaal. Dit zou best een tweeluik kunnen geweest zijn. Nergens komen we van de kinderen zelf iets te weten en de liefdesgeschiedenis tussen onze ravissante Lady d'Harcourt en de ruige avonturier Dupré leek ons te snel afgehaspeld. Het is een kniesoor die bij een griezelfilm op de gaten in de plot let.

Dit gezegd zijnde blijft het wel een heel atmosferisch album, met verdraaid sterke tekeningen. Een zeer fraaie inkleuring, en een puike cadrage. Wij leggen hem alvast opzij om deze winter opnieuw te lezen aan het haardvuur met een sjofele hond aan onze voeten.