De berentandclub goes forth/fourth! (triomfantelijke muziek) Jeugdvrienden Hanna (flying ace bij de nazi's en gebeten om de oorlog ook na de dood van de Führer voort te zetten) en Max (Amerikaans infiltrant die haar moet doden, maar het niet over zijn verliefde hart krijgt) overleefden de aanval op de geheime basis van de Luftwaffe. Ze belanden echter in de handen van de SS die haar eigen geheime basis heeft én geheime wapen klaar heeft voor Hitlers ultieme natte droom post mortem: de vernietiging van New York. (dreigende muziek)

Het begin van deze nieuwe cyclus leert echte niet veel nieuws (pwah pwah pwaaaah-deuntje): de plannen om de VS te treffen vernamen we al in de vorige boeken, de haat-liefde-verhouding tussen Hanna en Max verdiept zich nauwelijks verder (al slapen ze met elkaar) en de moffen zijn nog even vals. De plot verdikt wel enigszins nu ook de Russen op het toneel komen en de Amerikanen actief op zoek gaan naar de Duitse atoom- en raketgeleerden.

Alain Henriet leeft zich weer uit in luchtgevechten met echte toestellen (onder andere de coole Messerschmidt 262, de eerste straaljager ooit) en fantasietoestellen (de Silbervogel). Hoewel, scenarist Yann heeft zijn huiswerk weer gedaan: er waren wel degelijk al sinds eind jaren 1930 plannen bij de nazi's om Amerika te bombarderen met een intercontinentale Amerika Bomber en de zilveren vogel was een van de designs om dat te doen. Gelukkig voor de geallieerden heeft deze vogel nooit zijn nest verlaten, maar in Yanns parallelle universum is niets onmogelijk...

Prachtige tekeningen met veel zorg voor inkleuring, die echter weinig ruimte laten voor uitdieping van de personages. En graag wat meer zorg voor redactie voortaan. Als een Amerikaans militair klinkt op de nakende eindzege en zegt "Hitler is geweest" betekent dat héél wat anders dan het bedoelde "Hitler is er geweest". Verdammt noch mal!