Het is zover, Kwabbernoot gaat trouwen. De gelukkige is Clothilde, de dochter van de beruchte keizerin van de modebladen Suzanne Gallantine. Als een ware Anna Wintour heerst ze over haar imperium en haar dochter. Maar dat zal nu veranderen. Clothilde neemt de koe bij de horens en gaat alvast samenwonen met haar Kwabbernoot. Tot over zijn oren verliefd pakt die zijn spullen en laat Robbedoes en Spip alleen achter in de bekende villa. Dit is de gelegenheid voor IJzerlijm om op het voorplan te treden. Ze trekt in bij Robbedoes en eist onmiddellijk haar plaats op als nieuwe sidekick van Robbedoes. Maar er is niets te doen. Er is geen avontuur. Niets. Tot Robbedoes haar het verhaal van een vreemde juwelendiefstal bij Suzanne Gallantine vertelt... en daarmee onbewust zijn eigen grauw verleden blootlegt.

Het was even schrikken. Waar de Robbedoes-reeks altijd al uitblonk in een subtiel evenwicht tussen realistische decors en halfkarikaturale figuren, slaat Benoît Feroumont in deze Robbedoes de bal mis. De warme decors doen Brussel weer stralen, maar zelden hebben we iemand gezien die zo worstelt met de hoofdfiguren. Robbedoes oogt steriel en Kwabbernoot ziet eruit als een mislukte Mijnheer Aardappelhoofd. Gelukkig is er nog de ravissante IJzerlijm, maar die kon even goed weggelopen zijn uit zijn andere strips (Wondertown, Ivan Ivanka). Meer nog, doordat ook alle andere nevenfiguren er wel staan, vallen de twee mismeesterde helden juist extra hard uit de toon. Jammer, want het verhaal is echt supertof. De Waal heeft zijn verhaal heel goed doordacht en opgebouwd. Zijn The Devil Wears Prada-insteek werd verder verfijnd met zijn geliefkoosde thema dat mannen idioten en vrouwen superieur zijn. Feroumont voegde er bovendien nog twee coole verhaallijnen aan toe. Zo is er enerzijds het gitzwarte verleden van Robbedoes' moeder en grootvader — beide personages staan mijlenver van hun rol in De Kleine Robbe — en anderzijds een scheut magie die we sinds Jean-Claude Fournier niet meer meegemaakt hebben in de reeks. Ondanks en dankzij deze vier verhaallijnen blijft deze Robbedoes hangen. Bovendien is hij perfect qua toon en daar is de vele vintagehumor niet vreemd aan. Kortom veel plussen en twee minnen.

Vergeet Kwabbernoot. Vergeet Robbedoes. Geniet van de overige 98%.