Emiel 'Tijl' Tijloos een eeuwige student noemen, is nog zacht uitgedrukt. Onder invloed van zijn moeder, die hem voorhoudt dat de wetenschap liever veel te ingewikkelde verklaringen geeft dan voor de hand liggende oplossingen, zoekt hij zijn weg doorheen verschillende studierichtingen. Na biologie en economie is het ditmaal tijd voor architectuur. Op zoek naar een interessant onderwerp stuit hij op een huis met drie vleugels in drie verschillende stijlen. Die worden bewoond door de zussen Digna, Simone en Mira, die elkaar mijden als de pest. De brute tuinman Monk zorgt er ondertussen voor dat de graven in de verwilderde tuin onderhouden worden. Naarmate Tijl de drie zussen leert kennen, beseft hij dat er iets niet klopt. Kan een huis werkelijk de persoonlijkheid van haar bewoners weerspiegelen?

Het idee voor de reeks Student Tijloos kwam van Marten Toonder, de Nederlandse Hergé, die er samen met tekenaar Jan Kruis echter niet in slaagde om het project gepubliceerd te krijgen. Toen enkele jaren later toch een krant belangstelling toonde, schoof Toonder de serie door naar scenarist Lo Hartog van Banda die tekenaar Gerrit Stapel onder de arm nam. Samen maakten ze vijf verhalen over Tijl. Tussendoor debuteerde de Nederlands-Indonesische Thé Tjong-Khing als dagbladtekenaar met Het Spiegeldoolhof, het derde verhaal in de reeks.

Het donkere, mysterieuze scenario, met een fikse portie gothic en horror, bleek een kolfje naar de hand van filmliefhebber en zwart-witfan Thé. Hij leeft zich uit in de schaduwpartijen en camerastandpunten. Toonder werd zelfs razend toen hij merkte dat de jonge Dick Matena enkele tekeningen van het verhaal had geïnkt omdat hij zo hield van Thé's fijne lijnvoering. Een halve eeuw na de eerste verschijning valt anderzijds wel op dat bijvoorbeeld de personages doen denken aan hun tegenhangers in de nogal clichématige Amerikaanse 'romance comics'. Veel vaart zit er bovendien niet in de — weliswaar meestal prachtige — tekeningen.

Achteraan Het Spiegeldoolhof zijn twee dossiers opgenomen, een minder relevant over Thé's werkrelatie met Jan Wesseling en een erg boeiend waarin Thé zijn tekeningen nog eens tot in het kleinste detail bestudeert, van de schilderijen en muziekplaten in de achtergrond over de filminvloeden tot verschoven tekstballonnen. In interviews en in dit dossier toont Thé zich allesbehalve ontevreden over zijn stripdebuut. Benieuwd of hij ondertussen voldoende bijgedraaid is om ook het psychedelische one-shot Iris een nieuw publiek te geven...