Nadat de derde cyclus rondom Kim Keller en consorten op Aldebaran is afgesloten verplaatst Léo zijn aandacht weer naar de personages uit zijn eigen spin-offreeks Overlevenden. Het vorige album was duidelijk een overgangsalbum en we waren benieuwd welke kant het verhaal nu op zou gaan. Tijdens het lezen van het album krijgen we soms het gevoel dat Léo zichzelf dat ook heeft afgevraagd. Het tempo ligt namelijk hoog en er gebeurt genoeg om je als lezer te amuseren. Voordat je het weet is het album alweer uit.

Manon en Alex ontdekken dat ze door het contact met de laatste Kwantumanomalieën 93 jaar in de tijd hebben gereisd. Ze zijn bang dat iedereen inmiddels is overleden, maar dan blijken verschillende personages ook een dergelijke tijdreis te hebben gemaakt. De actievolle strijd met de octopuskrijgers en de bevrijding van hun gevangen is het sterkste onderdeel van het verhaal. Daarna wordt bijna iedereen weer herenigd en varen ze naar eiland om de voorraden aan te vullen. Enkele ogenblikken later wordt bijna iedereen gevangen door piraten en blijven Manon en Alex alleen achter. Ze wagen de oversteek naar een ander eiland, maar de zee heeft zijn eigen bedoelingen. Die blauwe bolletjes die ze opeten hebben we al eens eerder gezien in een verhaal van Léo.

Kortom, er gebeurt genoeg dit keer, maar schrijver en tekenaar Léo is niet vies van een toevalligheid in zijn verhalen als het hem uitkomt, hoe onlogisch het soms ook is. De al lang verdwenen en vermiste Cao duikt bijvoorbeeld ineens weer op, maar verdwijnt ook weer even snel van het toneel. De ontwikkeling van de personages geeft wel een diepgang aan het verhaal. Dit blijkt ook uit het feit dat er steeds meer wordt verteld vanuit het standpunt van Alex.

Als je een liefhebber bent van sciencefictionverhalen, dan heb je De Werelden van Aldebaran al lang ontdekt. En zoniet dan ligt er nog een hele wereld voor je open. Mocht je geïnteresseerd zijn in een ontdekking van het stripuniversum dan zijn De Werelden van Aldebaran zeker een bezoek waard.