Little Rice Duck is een eend. Een kleine eend. Maar wel eentje die iedereen tot in het puntje van zijn snavel, snuit of snoet kan ontroeren. Little Rice lijkt immers vergroeid met zijn oude trompet en haalt er de mooiste klanken uit. Zijn vriendin Betty, de grote Lady Jazz, luistert en koestert elke noot. Maar die avond in de broeierige Cotton Club botert het niet goed tussen hen en hun verstand. Ze gaat overstag als een poenerige kater haar verleidt met een dure fles champagne. Meer nog, de aangeschoten Betty gaat mee met de rijke stinkerd en trekt zelfs bij hem in. Little Rice Duck kan niet over het verlies heen, zuipt zich te pletter en op een nachtelijke zwerftocht slaagt hij er zelfs in om zijn trompet te verliezen. Het signaal om zijn leven helemaal over een andere boeg te gooien, zijn Betty te vergeten en de wijde wereld te gaan verkennen.

De absolute liefde van een muzikant voor zijn instrument is een enorm dankbaar thema. Duizend schitterende strips, boeken en platen hebben geput uit dit thema. Een van hen is de iconische plaat Chet van de jazztrompettist Chet Baker uit 1959. Het zal wel puur toeval zijn, maar deze Betty Blues volgt letterlijk alle nummers van onze krakende plaat. Van Alone Together waar Betty en Rice samen apart lijken te leven over How High the Moon waar Rice muzikaal van de wereld is, It Never Entered My Mind waar Rice tot het besef komt dat zijn Betty weg is tot Early Morning Mood, de kater die volgt op de diefstal door de kater... Zelden lijkt een soundtrack meer geschikt dan deze Chet Baker.

Goedkoop of tof gevonden, het doet er niet toe want Betty Blues heeft nog meer te bieden. De Fransman Renaud Dillies (Abeltje, Dromen & Muizenissen) gaf in zijn debuutstrip direct zijn visitekaartje af. Broeierige, krasserige tekeningen vol actie én emotie brengen je onmiddellijk in de juiste sfeer. Van een dronken auto tot een close-up van een wenkbrauw. Alles kan. Dit grafische geweld wordt netjes in toom gehouden door de strakke wafelijzerstructuur. Iedere pagina telt zes prenten met een dikke witte goot tussen de prenten. Dit zware rooster brengt de nodige rust en interceptie in de tekeningen. Vergelijk het met de strakke, maar stille drumpartijen waarover Chets trompet loos mag gaan. Knap gevonden.

Maar Betty Blues is meer dan ritme en tekeningen. Het is ook een verhaal. Een verhaal bol van liefde, drama en blues, gezegend met een geweldig einde. Een prachtstrip die zo past in de prestigieuze Vrije Vlucht-collectie. Dit verband lijkt ons geen toeval. Laten we de gelijkaardige coverlay-out van uitgeverij Gorilla maar interpreteren als een eerbetoon aan deze wat uitgedoofd geraakte topcollectie. Nogmaas: ook dit doet er niet toe. Betty Blues heeft dit niet nodig. Feit blijft dat deze Betty Blues ons snoepje van de maand is! Een enorm dikke pluim voor uitgeverij Gorilla om deze strip te recupereren.