Toen wij dertien waren, kropen we op mooie dagen met ons namaakgeweer in de aanslag door de tuin, steeds beducht op een roodhuid die ons tomahawkzwaaiend op de nek kon vallen. Zita is ook dertien, maar heeft een hekel aan de zon. Bij slecht weer hoeft ze tenminste niet door de regen naar de schoolbus. Maar bij goed weer kan ze enkel uit haar ziekenhuisraam kijken om te zien hoe de rest van de wereld zich amuseert. Op dat soort dagen is er maar één iemand die troost kan bieden: mama Kigali. Alle patiënten dromen weg wanneer de beroepsvertelster hen onderdompelt in haar Afrikaanse verhalen. Zou de staart van een krokodil echt alle ziektes kunnen genezen? Er is maar één manier om daar achter te komen, zeker nu het reptilarium in de stad is.

Tegen een achtergrond en met een hoofdpersonage dat eigenlijk roepen om een emo-insteek, slaagt Zidrou er toch in een grappig en spannend verhaaltje te vertellen. De wow-erlebenis van het eerste deel is wat weggeëbd waardoor Kale Kop nu eerder leest als een aangename kinderstrip dan als een geëngageerd verhaal. Wel jammer dat we maar een paar details te weten komen over Zita's moeder, terwijl hun relatie nog werd gebruikt als cliffhanger op het einde van het eerste album.

De eenvoudige tekenstijl van Serge Ernst helpt ook niet om dit album naar een hoger niveau te tillen. Vraag is uiteraard of dat de bedoeling is. Na lezing van het eerste deel zagen wij qua tekeningen al een parallel met Zidrou's vroegere werk, kinderstrips zoals Dokus de Leerling en Margo en Oscar Pluis. Dat wordt nog eens benadrukt doordat Zidrou ditmaal een deel van het verhaal buiten het ziekenhuis en zelfs in Afrika situeert. In die laatste verhaallijn laat Ernst overigens vertederend mooie dingen zien.

Waar we na het eerste deel van Kale Kop nog onder de indruk waren van de uitwerking van een ernstig gegeven in een humoristische en vertederende strip, serveren Zidrou en Ernst ons in dit tweede deel een eerder avontuurlijk verhaal. Daar is uiteraard niets mis mee, maar de impact is er wel minder om.