Met Krasse Knarren heeft scenarist Wilfrid Lupano zijn grootste hit te pakken. Maar wij kennen hem al langer van de heerlijk absurdistische fantasyreeks Azimut, de komische western De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt en het goed begonnen Alim de Leerlooier. Met het tweeluik Het Rechte Pad begeeft hij zich in de periode tussen de twee wereldoorlogen.

Hij voert vier weesjongens op die in een streng landbouwinternaat huizen. In de buurt staat het kasteel van een graaf op wiens dochter alle jongens een oogje hebben. Dat dametje heeft een eigen agenda om aan een gearrangeerd huwelijk te ontkomen. Een van de jongens, die ze stiekem heeft getekend tijdens een van haar schildersessies in de vrije natuur, probeert ze te verleiden om haar in haar plannetje te helpen. Maar er gaapt een immense (cultuur)kloof tussen beiden. En het gevaar om betrapt te worden, schuilt om de hoek. Bovendien zijn er bij de vier jongens onderling twisten. De vierde is er net bijgekomen en heeft een onhandelbare reputatie. En hij weet met wat hij de anderen kan manipuleren.

Net als in Krasse Knarren zet Lupano met veel schwung personages naast en tegenover elkaar om het te doen klinken en botsen. Het heeft iets theatraals, iets charmerends, iets ontwapenends, iets grappigs, iets stouts, een beetje iets van alles met veel facetten die samen een coherente vertelling opleveren. Het Rechte Pad zetten we nu al vlak na Krasse Knarren als beste Lupano-reeks. Ook de prachtige tekeningen van Morgann Tanco helpen om met dit begin van het tweeluik hoge ogen te gooien. Er zit verfijning en prima acteerwerk in. De expressies en uitgekiende lichaamshoudingen versterken de emoties, van lachen, gieren, brullen tot ontzetting, schrik, woede en ontgoocheling. Een natuurtalent. Dat het maar snel zomer is want dan verschijnt het slot.