Wat zouden strips zonder schurken zijn? Ze zijn zoals het zout op de aardappelen en het bier bij de stoverij. Noodzakelijk om het gerecht op smaak te brengen en de nodige diepgang te geven. En Stomp, ja, die was steeds het equivalent van tien hete pepers die Baard en Kale maar niet verteerd kregen.

Uitgeverij Dupuis heeft het zalige idee gehad om Stomps levensverhaal, uitgewerkt door Eric Maltaite (de zoon van Baard en Kale-tekenaar Will) en Stéphane Colman te publiceren. En het is geen vluggertje geworden, zoekend naar goedkoop (verkoop)succes, godbetert. Ondertussen zijn we een slordige honderdzestig bladzijden verder en nog zijn alle knopen niet ontward. Het derde deel dient dus voor de verlossing te zorgen.

De actie in dit album wordt in grote mate gespreid over twee tijdsvensters waartussen veelvuldig gesprongen wordt. Dit vraagt wel een inspanning van de lezer, maar is tegelijkertijd een verrijking van de leeservaring. Enerzijds vertoeven we in de periode tussen maart 1934 en maart 1935 waar we verder inzicht krijgen in de langzame ontsporing van de jonge Stomp. Hij wordt opgenomen in een jeugdbende in Londen, wordt geconfronteerd met de neergang van zijn schaarse naasten, en lanceert zich uiteindelijk met veel succes in de misdaad. De tweede periode is februari-maart 1955. Stomp is ondertussen een succesvol misdaadmanager en rekent af met concurrenten en verraders. Dat de arm van de wet ondertussen pogingen doet om Stomp bij te houden, blijkt een quasi hopeloze opdracht te zijn. En dan komen de laatste bladzijden met een onverwachte grote kuis in heel wat belangrijke — dachten we toch — nevenpersonages en de 'vlucht' naar het vasteland via Oostende. Hoe zal dit aflopen?

Veel tijdssprongen en heel wat diverse locaties, maar als we nu in Londen, New York, Rio de Janeiro of de Andamanse zee zitten, onmiddellijk slaagt de tekenaar er telkens in om ons onmiddellijk in de juiste tijdssetting en sfeer te brengen. Grote klasse!

En we hebben ook genoten van een aantal leuke cameo's en details. We hebben altijd geweten dat Maurice Tillieux (Guus Slim en ooit een scenarist van Baard en Kale) slechts stripmaker in bijberoep was, en in feite een gangster pur sang was (zie ook zijn optreden in Natasja's Het Metalen Geheugen). Ook de ekster speelt een leuke rol met een vette knipoog naar de The Thieving Magpie oftewel La Gazza Ladra.

Nu we hoe langer hoe meer inzicht krijgen in de misdadige aard en professionaliteit van Stomp moeten Baard en Kale wel over uitzonderlijke engelbewaarders beschikt hebben om telkens aan het langste eind te trekken. Of heeft Stomp misschien een zwakke plek voor deze tegenstanders?