Toen in november 2014 J.Rom - Force of Gold voorgesteld werd, een spin-off van de Willy Vandersteen-reeks De Gouden Stuntman waarin krachtpatser Jerom de hoofdrol vertolkte, werd er nog gesproken over een trilogie. Maar terwijl Amoras echt wel gestopt lijkt na de vooropgestelde zes delen, gaat J.Rom nu toch verder als serie. De verhalen worden voortaan gespreid over steeds twee albums en het eerste tweeluik gaat van start met deze Bloedmaan.

Nu Abaddon verslagen is, probeert Amanda Birdsong opnieuw in het voorhistorische verleden van J.Rom te duiken. Die heeft daar echter allesbehalve zin in. Slechts iets enthousiaster is hij wanneer hij Pi mag gaan ophalen aan het politiebureau nadat die een caféruzie verzeild was geraakt. Ter plaatse gekomen blijkt ze echter ontvoerd door Oskar, een soort kruising tussen Cupido en Mike Tyson. Die vergiftigt Pi zodat zij denkt verliefd te zijn op hem en aan zijn zijde ten strijde trekt tegen J.Rom. Zonder het zelf te beseffen, zal Pi tijdens de volgende bloedmaan eindelijk een kleinkind schenken aan Oskars doorgedraaide bejaarde moeder...

Waar het tekenwerk in de eerste delen van J.Rom soms nog aanvoelde als haastwerk, heeft Romano Molenaar duidelijk meer zijn tijd genomen voor dit album. Zijn bladindelingen zijn nog even inventief, maar zijn tekeningen zijn helderder, directer, sprekender. Verknip dit naar een Amerikaanse comic — dan is er wel wat werk aan het formaat, de lengte en de taal — en wij zouden alvast niet het verschil zien met de gemiddelde Wolverine of Iron Man.

Bruno De Roover van zijn kant lijkt ondertussen te groeien in zijn rol van comicscenarist. Zelfs bij de verschijning van de groteske Oskar, een naïef zwaargewicht dat vergiftigde pijlen afschiet terwijl hij rondvliegt dankzij twee stalen vleugels, zijn wij niet in gelach uitgebarsten. Binnen het universum van Force of Gold zijn de verhaallijnen op een logische manier aan elkaar vastgeknoopt. Zo krijgt J.Rom met Tinner een verrassende, maar voor het verhaal toch geloofwaardige vervanger van Pi.

Tekentechnisch stond J.Rom vrij snel op punt, scenariogewijs duurt de aanpassing wat langer. Ook Bloedmaan is geen onvergetelijk album geworden. Maar het is geen geheim dat ook de meeste Amerikaanse comics enkel verschijnen om de lezer wat verstrooiing te bieden en niet om in het pantheon der grote kunsten bijgezet te worden. Voorlopig blijft J.Rom zelfs beter hangen dan de Amerikaanse Marvel-comics die Standaard Uitgeverij ondertussen ook uitgeeft.