In de song Memphis Tennessee is Elvis Presley via Inlichtingen op zoek naar zijn Marie, die hem callde uit Memphis Tennessee: "Help me, Information, more than that I cannot add / Only that I miss her and all the fun we had". Ze zijn pulled apart omdat her mother did not agree. Uiteindelijk blijkt in het laatste vers Marie geen liefje, maar het zesjarige dochtertje van de getormenteerde zanger te zijn... Van een anticlimax gesproken. Hetzelfde kunnen we helaas zeggen van de reeks Memphis: sterk begonnen, maar teleurstellend geëindigd.

Hoewel er geen fysiek spoor meer van hem is, is Elvis alom aanwezig in het in de jaren 1960 verstilde Memphis van waaruit nooit iemand vertrekt of waar nooit iets van de buitenwereld wordt opgemerkt. Er vliegen geen vliegtuigen over, de snelweg houdt ver buiten de stad plots op,... Tijdens Elvis' Hound Dog breekt een groepje dissidenten, die in het snotje hebben dat er iets nep is aan hun Memphis, binnen in het lokale radiostation om via de zender de bevolking wakker te schudden. Roosevelt en Louis, die in de vorige delen al kritisch stonden tegenover de gebeurtenissen — het zijn dan ook krantenmannen — slaan als de politie binnenvalt op de vlucht en slagen erin in een vliegend tuig van een kompaan Memphis te verlaten. Ze ontdekken hoe de vork in de steel zit. Roos kan de waarheid echter niet aan en slaat tilt. Precies de reden waarom de hele stad onwetend wordt gehouden, zo luidt het.

Dat er aliens aan te pas komen, weten we uit de voorgaande delen. Maar hun beweegredenen vallen uiteindelijk behoorlijk belachelijk uit. We gaan die hier niet verklappen, net zomin wat er precies aan de hand is, maar dit had zelfs een derderangs sf-schrijver ongeloofwaardig gevonden. Dan is zelfs The Truman Show nauwelijks vergezocht. We hadden beter gehoopt van Rodolphe (Trent, Kenya).

Het mysterie van de eerste delen, de geestverruimende middelen, de driehoeksverhouding van de twee vrienden met Kate: dat waren interessante elementen waarmee wat aan te vangen was, maar die in dit derde deel helaas inzakken als een mislukte Memphis pie. Het tekenwerk van Bertrand Marchal (Namibia, The Village) en de sixtiessfeer blijven echter overeind. Ze doen de albums met plezier lezen. Zeker als je wat van retro houdt. De boeken zijn uiteindelijk best te genieten als je je niet stoort aan het wat lachwekkende slot. Het zal wel aan ons liggen en de reden zijn waarom Elvis has left the building.