De eerste twee delen van deze elfdelige reeks met alle Robbedoes-verhalen van André Franquin losten de hoge verwachtingen meteen in. De delen 3 en 4 moesten dus een bevestiging zijn van de regel. En of ze dat waren!

In De Dictator en de Paddestoel (zo schreef je dat in de jaren 1950) komen we in een dictatoriaal Palombië terecht, nadat Robbedoes en Kwabbernoot beslist hebben om de Marsupilami terug te brengen naar de jungle. Het kwam waarschijnlijk door de lezers dat het gele beestje weer een belangrijke rol voorgeschoteld krijgt. Wiblas alias Wiebeling, Kwabbernoots neef, is dictator van dienst. Franquin tekende dit verhaal vanuit een hoog gevoel voor pacifisme, zoals hij beweert. Het heeft veel weg van nazi-Duitsland uit de Tweede Wereldoorlog. Wat leek op een simpele reis om de Marsupilami terug te brengen, eindigt in een spannend avontuur, vol humor en absurditeiten. Bekijk maar eens hoe het gloednieuwe paddenstoelenextract van de graaf van Rommelgem een standbeeld of een legertank naar de vaantjes kan helpen. Je zult meteen begrijpen wat we bedoelen met die absurditeiten, die we zeker appreciëren in zulke verhalen.

Pas Op, Kwabbernoot! is dan weer opgebouwd als een Hitchcock-film, vol emoties en mysteries. De pasfoto's van Kwabbernoot zijn weg. Hij vindt ze nergens. Slordigheid? Ze blijken gestolen te zijn, maar waarom? Door wie? De reden lijkt al snel duidelijk: het hoofd van onze blonde vriend wordt gebruikt voor roven en overvallen. Kwabbernoots gezicht verschijnt onmiddellijk op de televisie waardoor Robbedoes plots begint te twijfelen aan de goedheid van zijn vriend. Hij wordt gezocht door heel het land, dus besluit het duo te vluchten. Het anoniem blijven mislukt volledig nadat Kwabbernoot (omgekeerd me tde fiets) per ongeluk de ronde van het zuiden wint. Toch besluiten ze verder op zoek te gaan naar de echte dader. Het genre van het verhaal is anders dan het vorige. De spanning krijgt een andere betekenis, mede door de introductie van emoties, iets wat in de jaren 1950 niet gebruikelijk was in stripverhalen.

In Het Schuilhol van het Zeemonster, en dan zijn we al in de vierde bundeling, lopen Robbedoes en Kwabbernoot in het rustieke dorp Rommelgem waarna ze rustig een krantje lezen. In die krant staat een wedstrijd: er is een prijs van zesduizend dollar voor diegene die een toestel uitvindt om meer dan tweehonderd meter diep te gaan in de zee. Natuurlijk zijn de twee vrienden bij de pinken en raadplegen ze de graaf van Rommelgem, die hier maar al te graag aan meewerkt. Eerst wil de graaf een nieuw soort duikpak maken, maar dat evolueert naar een grotere capsule. Ze worden ondertussen ook in de gaten gehouden door iemand, maar waarom? Het lijkt een doodnormale wedstrijd met veel kapers op de kust die ook willen winnen, maar er blijkt toch iets anders aan de hand te zijn. Spanning is een gepast synoniem voor dit verhaal en de manier waarop Franquin de onderwaterdecors tekende, is te mooi voor woorden. Hij bereidde zich degelijk voor om dit verhaal te maken.

In Het Masker der Stilte gebruikt een boevenbende het slaapgas van de graaf van Rommelgem om de stad te plunderen. De oude man is ook ontvoerd door de dievenbende. Zelfs Kwabbernoot ontsnapt hier op termijn niet aan. Gelukkig ontdekten de twee vrienden pas iets nieuws aan de Marsupilami: hij spreekt! Dankzij deze gave slaagt Robbedoes erin om de juiste daders op het spoor te komen. Persoonlijk vinden wij dit het minste verhaal van de vier. Je ziet meteen dat Franquin hier weinig gebruik maakte van improvisatieruimte, en laat die improvisatie net de kracht zijn van de auteur.

Deze twee nieuwe verzamelalbums van Robbedoes en Kwabbernoot zijn musthaves voor de Robbedoes-fans, maar ook voor andere stripliefhebbers. Dit zijn geen integrale albums zoals er al zoveel l zijn van het avontuurlijke duo, toch vooral in het Frans, verre van zelfs. In deze collectie hebben de tekeningen een verfijning gekregen en zijn de inkleuringen aangepast, zonder afbreuk te doen aan de originele platen van Franquin. De pastelachtige tinten zijn vervangen door fellere, frissere kleuren waardoor het geheel een moderner jasje krijgt. Leg er eens een gewone uitgave van het album naast en je zult meteen begrijpen wat we bedoelen.

Bovendien ogen de albums op zich ook mooi: het zijn degelijke hardcovers op groter formaat, er verschijnt een tekening op de linnen rug van de collectie wanneer die volledig is,... Het enige nadeel is dat de prijs wat aan de hoge kant ligt. Toch mag dit je niet tegenhouden want je zal er absoluut geen spijt van krijgen. Wij kijken alvast uit naar de volgende delen.