Weldra verschijnt het laatste deel van Mauro Caldi bij Gorilla. Ondertussen zoeft deze Jacques Gipar al voorbij om de plaats in te nemen. In het Frans zijn er sinds 2010 al zes albums van verschenen.

Beide series hebben de fities, misdaadonderzoeken en wagens met elkaar gemeen. Maar Jacques Gipar leunt eigenlijk meer aan bij Guus Slim, inclusief een doorbrave held (in dit geval een journalist), een sidekick die voor de komische noot moet zorgen en wagens die in de prak worden gereden. In zijn eerste avontuur raakt Jacques verwikkeld in een zaak van gestolen pinardiers, tankwagens die wijn vervoeren, waar er verdacht veel stilzwijgen rond heerst. Hij kamt de streek uit, van de Rhônevalei tot de magazijnen van Bercy in Parijs langs de Nationale 7.

De cover laat nadrukkelijk uitschijnen dat dit een vehikel is voor liefhebbers van oldtimers, die een even concreet doelpubliek vormt als de fans van strips met vliegtuigen. Het verhaal is er voor de nostalgici onder ons, specifiek voor lezers die van strips houden die in de jaren 1950 werden gepubliceerd. Van het soort comfortabele ouderwetsheid waarin de wereld een beetje bleef stilstaan, alsof er sindsdien geen strips meer zijn verschenen die voor een almaar grotere revolutie in het striplandschap zorgden of zich daar alleszins niets van aantrekken.

Voor de tekenstijl van Jean-Luc Delvaux hebben we het wel. Het is een consistente penseellijn die even grote knipogen trekt naar Guus Slim als naar Yves Chaland die een nog steeds nagevolgde synthese maakte van de tekenstijlen van Maurice Tillieux, André Franquin, Will en Hergé in de jaren 1950. De Belg Delvaux is lang niet de enige die deze stijl hanteert, hij is wel een van de betere.