In 2010 en 2011 tekende Jose Luis Munuera drie niet-vertaalde albums van Walter de Wolf voor uitgeverij Dargaud. Hij moest toen nog van register veranderen met meer volwassen one-shots of reeksen als Het Teken van de Maan, Fraternity en Betoveringen, terwijl hij zijn aandacht bleef verdelen over publicaties voor de jongeren onder ons, zoals met zijn piratengezinnetje uit De Campbells.

Walter de Wolf is geïnspireerd op Ysengrin, het neefje dat verschijnt in de reeks Merlijn van Munuera en Joann Sfar en waarvan Silvester drie van de zes albums vertaalde. Op de laatste pagina's van elk Walter-album staan trouwens gags van Merlijn. Walter is dus een wolf. Hij probeert een kommerloos leven te leiden in het uitgestrekte bos in de middeleeuwen. In deel 1 vindt hij echter een achtergelaten baby met een waarschuwingsbriefje. De baby is een monster! Daar komt Walter zelf snel achter. Ten eerste zuigt de baby zich als een zuignap vast aan zijn vinger die het voor een fopspeen houdt, maar bij volle maan verandert het scharminkeltje in een weerwolf. Op de vlucht voor zijn aanhangsel stuit Walter op jager Julius Frazzetius (op pagina 14 staat een knappe hommage aan Frank Frazetta's befaamde Death Dealer) en dan neemt de vlucht en achtervolging helemaal hoteldebotelallures aan. In het tweede album wil de sluwe, maar uitgehongerde vos Reinaert via listen en valstrikken de door Walter bereide maaltijden bemachtigen. Hij faalt daar apocalyptisch in!

Beide albums zijn een opstapeling van vaak tekstloze slapstickmomenten. Meermaals dwaalden onze gedachten naar de tekenfilmpjes van de Road Runner en zijn belager Wile E. Coyote. Jose Luis Munuera heeft zelf een tekenfilmachtergrond en hij weet echt wel beter dan ontzettend veel statisch tekenende auteurs de transitie te maken naar beweging op papier. Hoewel de albums snel uitgelezen zijn, leverden ze prima vertier. De tussenkomsten van de (oerdomme) mensen in deel 1 vermenigvuldigden het humorgehalte. De uitkomst is een lach op je gezicht.