We hebben de eerste drie delen van deze minireeks in stijgende lijn van bewondering besproken. Daarom nemen we er even chronologisch enkele fragmenten bij. Over deel 1 schreven we: "Een album om duimen en vingers bij af te likken, een stevige hap, en een verhaal dat zijn lezer de tijd laat om alles tot zich te nemen." Deel 2 kreeg de volgende commentaar mee: "Alweer 88 pagina's sciencefiction die doet wat meeste andere 'serieuze' verhalen soms te weinig doen: ons een spiegel voorhouden." En over het voorlaatste deel schreven we: "Van steengoed tot fabuleus gaat Frederik Peeters in deze reeks, waarbij de inkleuring in dit album de sterrol wegkaapt. De prijs van Angoulême in 2013 voor de beste reeks is dus meer dan verdiend. Een intelligent sciencefictionepos, met aandacht voor de kleine kantjes die ons net zo menselijk maken. We kijken al reikhalzend uit naar het vierde en afsluitende deel van deze, letterlijk onontbeerlijke reeks." Over deel 4 kunnen we kort zijn: het is dat nog steeds allemaal en zoveel meer.

Met zijn kleurenpracht, ritme en sierlijkheid heeft Peeters ons een wonderlijk geschenk gegeven, een stripreeks waar we binnen twintig jaar nog met plezier naar zullen teruggrijpen, en waar je na lezing nog ettelijke uren in gedachten verzonken in kan vertoeven.

Verloc Nim draagt nu de Aâma in zich mee. Of bedient de Aâma zich van Verloc als middel? Maakt het uit? De Aâma neemt de mensheid over en er is niets dat het zal kunnen stoppen. De ondergang zal de geboorte van een nieuwe mens inluiden, en die zal even wonderlijk als verschrikkelijk zijn.

Als apotheose kan de confrontatie tussen mens en technologie tellen, en een ballet van geweld en kleur in de laatste pagina's is als de gitaarsolo aan het einde van het concert. En wanneer de feedback en het oorsuizen helemaal het einde inluidt, rest er ons slechts de wetenschap dat we getuige waren van een van die zeldzame momenten waarbij we weer verliefd werden op het medium strip.