Merci is geen doetje. Samen met haar vriendinnen Frida en Agnetha (Je zult maar ABBA-freaks als ouders hebben) haalt ze heel wat kattenkwaad uit. Als ze op een dag gevat worden bij hun zoveelste vandalenstreek, zet ze haar partners in crime uit de wind en draait ze helemaal alleen voor de feiten op. Honderdvijftig uur gemeenschapsdienst is het strenge verdict, te presteren in de gemeenteraad van het kleine stadje Bredenne. De jeugdrechter van dienst staat bekend om zijn vreemde vonnissen en wil wel eens zien hoe de anarchistische tiener het ervan afbrengt te midden van de vastgeroeste plaatselijke notabelen.

Het is zeker niet de eerste keer dat auteurs of tv-makers gebruik maken van het vreemde-eend-in-de-bijt-fenomeen om een gegeven wat op te leuken. We denken zo direct aan een Erin Brockovich, The Simple Life met Paris Hilton en Nicole Richie of onze eigenste Jani Kazaltzis die in Jani Gaat telkens weer zijn eigen grenzen probeert te verleggen, maar alleen maar voor een tenenkrommend komisch effect weet te zorgen dat je al van mijlenver ziet aankomen. Hoewel Zidrou hier ook serieus neigt naar de voorspelbaarheid, komt hij er toch weer mee weg. Hij slaagt er nog maar eens in om het verhaal van zo'n natuurlijke flow te voorzien dat je de kleine tekortkomingen er graag bijpakt. De tekeningen zijn deze keer van Arno Monin, die we onder meer nog kennen van De Wilde Vlucht. Hij hanteert een herkenbare, toegankelijke stijl die ideaal is voor het grote publiek dat deze strip verdient.

Toen we dit album na de lectuur op de salontafel legden, hadden we weer die grijns om de mond die de eega net niet naar de hulpdiensten deed bellen. "Weer een Zidrou, zeker?", zuchtte ze en we konden alleen maar schaapachtig knikken...