Waar waren we? De brute hoofdman Moldi-de-Woeste en zijn Berserkers hebben de enige echte kroon van Gandalf de Gek veroverd. Nu dreigt hij zijn macht te verliezen over het fjordenland. Niemand, maar ook niemand mag dit dus weten! Samen met zijn getrouwen vermoordt de Gek, getooid met een valse kroon, iedereen die zijn mond voorbij kan praten. Over zijn dochter Aaricia maakt Gandalf zich precies minder zorgen. Nochtans vaart zijn tienermeisje ook mee met de impressionante Berserkers in hun drakkar over de stormachtige zee. Ze houdt zich stoer, want haar Thorgal zal haar wel komen redden. Maar zover is het nog niet. De vikingboot van onze helden komt niet echt dichterbij. Helaas...

We hebben het voor deze De Jonge Jaren. Scenarist Yann gaat lekker rechtdoor in deze parallelreeks. Hier geen belerende showing-off van zijn kennis, geen fantasygegoochel, geen promotioneel opdiepen van vergeten helden,... neen, de in Brussel wonende Bretoen kiest hier voor een strak actieverhaal gekruid met beklijvende Vikingtradities. En het werkt! De dans op de roeiriemen, de natuurlijke roesmiddelen van de Berserkers,... ons onbekend, maar de max! Geef toe, striplezen is toch de leukste manier om iets bij te lezen?

Toch is dit niet de beste Thorgal sinds jaren. Daarvoor tekent de Rus Roman Surzhenko, na een sterk begin, te veel op automatische piloot. Zo is de detailuitwerking van de personages nogal flets. Bovendien worden die personages steeds maar weer in driekwartprofiel, vanaf hun knieën, in beeld gebracht. Gecombineerd met de vaste Thorgal-kaderering geeft ons dit een half betrokken gevoel, waardoor we net iets te afstandelijk hun avonturen aanschouwen.

Surzhenko is nochtans een absoluut toptalent die in de voetsporen kan treden van Grzegorz Rosinski. Vandaag had hij even een minder momentje en scenarist Yann een topdag. Het eindresultaat blijft een aardige, onderhouden actiestrip én onze favoriete nevenreeks. Op naar meer!