De Marsupilami is woest. En daar heeft hij alle redenen voor. Robbedoes en Kwabbernoot, zijn beste vrienden, hebben hem proberen te ontvoeren. Gelukkig kon hij ontsnappen. Maar de twee helden hebben zelf geen idee meer van wat zich heeft afgespeeld in de Palombiaanse jungle. Daar kan maar één verklaring voor zijn: ze zijn opnieuw getroffen door de Zwendelstraal! En ze moeten niet lang zoeken naar de schuldige. Samen met Wiebeling trekken ze naar Palombië. Zullen ze de Marsupilami kunnen terugvinden en zal hij hen vergeven?

Toen André Franquin in 1969 de titelreeks van het weekblad Robbedoes doorgaf aan de jonge Jean-Claude Fournier, nam hij de door hem gecreëerde Marsupilami mee. Het mythische dier werd nog door Franquin zelf getekend in Fourniers eerste album, maar daarna werd er in de reeks enkel nog geknipoogt naar (de afwezigheid van) de Marsupilami. Maar toen uitgeverij Dupuis een paar jaar geleden Marsu Productions, dat de rechten bezat op originele creaties van André Franquin zoals de Marsupilami en Guust Flater, overkocht, stond de deur weer open voor een optreden van de publieksfavoriet in de avonturen van Rob en Kwab.

Die eer valt te beurt aan Yoann en Fabien Vehlmann, die de reeks ondertussen alweer vijf albums lang in een nieuwe richting laten evolueren. Grafisch grijpen ze terug naar hun bekendste voorganger terwijl ze inhoudelijk de vinger aan de actuele pols houden. Aangezien dit album vooral gebouwd is rond de terugkeer van de Marsupilami, valt vooral zijn hedendaagse versie van de dikkeneuzenstijl van Yoann en minder de eigentijdsheid van Vehlmann op. Die laatste construeerde nochtans een coherent verhaal met de nodige cliffhangers, heel wat metahumor (Spip die een album over zijn eigen avonturen aanprijst, maar vreest dat het allemaal beperkt zal blijven tot een verdwaalde pagina) en een mooi en tegelijk teasend einde. Sommige uitstapjes, zoals de jungle-universiteit, of onwaarschijnlijkheden, zoals het meegesmokkelde pistool, hadden volgens ons beter gekund, maar het tempo zit verder helemaal goed, vooral in de actiescènes.

Vehlmann heeft zijn personages ondertussen duidelijk in zijn vingers zitten en pakt af en toe ook uit met een gewaagde, maar toch geslaagde paginaopbouw, bijvoorbeeld tijdens de wilde pororoca. Zijn jungledecors zijn wel summier, maar hij had uiteraard niet het geluk om zoals Franquin te kunnen vertrouwen op een decortekenaar als de onderschatte Will.

"Het is goed om met een nieuwe blik te ontdekken wat je dacht te kennen", zo mijmert Robbedoes terwijl hij door de Palombiaanse jungle dwaalt. "Het lijkt wel of ik 'n tweede jeugd beleef!" Het geeft mooi weer hoe de auteurs naar hun reprise van deze klassieke Belgische stripreeks kijken. Na dit gastoptreden van de Marsupilami kondigen ze alweer een nieuw avontuur aan met nazi's in Hollywood. Zo blijven ze het roemruchte verleden in het achterhoofd, maar hun blik strak op de toekomst gericht houden.