Onlangs waren we nog eens enkele dagen in Den Bosch. We sloegen daar niet alleen een exuberante voorraad Bossche Bollen in, we waren ook bij de 380.000 gelukkigen die de platgehypete tentoonstelling in het Noord-Brabants museum konden bezoeken. Voor een keer vonden we de uitleg van de audiogids ruim onvoldoende, het werk van Jheronimus Bosch laat zich nu eenmaal niet vatten in een klein uurtje begeleidende commentaar. In de museumwinkel keken we ons de ogen uit: er is namelijk ongelooflijk veel literatuur verschenen over de schilder. Straf, want an sich is er over de artiest helemaal niet zoveel bekend. We meenden zelfs dat we enkele titels ooit nog in de ramsj zijn tegengekomen, maar die stelling durven we niet hard te maken. In dit jubileumjaar zijn in elk geval alle truken van de commerciefoor goed om de man onder de aandacht te brengen. Tussen het aanbod vonden we ook enkele stripalbums: De Bibberende Bosch van Suske en Wiske natuurlijk, maar ook Alex en het Feest van Jeroen Bosch van Evi Nijs en Jheronimus van Marcel Ruijters kregen een prominente plaats toegewezen.

We achten het meer dan waarschijnlijk dat ook deze Jheronimus Bosch van Griffo binnenkort zijn plaatsje zal vinden in de steeds maar uitdijende Bosch-bibliotheek. De auteur is een heel begenadigd tekenaar, maar wist ons de laatste tijd niet echt te overtuigen met zijn haastwerk voor onder andere Golden Dogs en Het Orakel van de Maan. Voor dit verhaal heeft hij echter duidelijk de tijd genomen en dat loont. Zo weet hij misschien wel het best van al de mysterieuze nachtmerriecreaturen van de schilder in zijn tekeningen te vatten.

Het ietwat macabere, sprookjesachtige verhaal leest ook lekker hapklaar weg: de jonge Bosch barst van het talent, maar de monsters op zijn schilderijen weten steeds maar weer te ontsnappen. Om ze op het doek te kunnen fixeren, heeft hij een speciaal demonicide nodig. In zijn zoektocht naar de speciale vernis wordt hij bijgestaan door zijn latere eega Aleyt van de Meervenne en de uil uit de prachtige prent Het Woud Heeft Oren, het Veld Heeft Ogen. Samen met de magiër Magus Maximus durven ze het op te nemen tegen Beëlzebub en zijn demonen. Daarnaast is er nog een nevenintrige die zich afspeelt in de moderne tijd en draait rond de knappe Mathilde. Ze houdt zich in Gent onledig met de restauratie van Bosch' Het Laatste Oordeel en stoot ook op de vreemde, magische vernis die de schilder gebruikte. Griffo brengt het hedendaagse Gent op een knappe en overtuigende manier in beeld, maar raffelt dit deel van het verhaal nogal ongeloofwaardig af: een kleine smet op een al bij al redelijk sterk stripalbum.

En zo zijn we jammer genoeg nog altijd niet bij de ultieme Bosch-verstripping uitgekomen. Misschien moet Gradimir Smudja dan maar eens een poging wagen?