En dan... net als je denkt dat niks je nog kan verrassen op Jommekesgebied, schudt Philippe Delzenne deze De Vogelvriend uit zijn mouw. De reeks heeft doorheen de jaren weliswaar altijd een constante kwaliteit weten te behouden, maar soms is er een album dat er met kop en schouders bovenuit steekt. En awel, dit is er zo eentje!

Filiberke kan door een uitvinding van professor Gobelijn met de vogels praten en ontpopt zich meer en meer tot de ombudsman van de Zonnedorpse gevleugelde fauna. Deze keer wordt de gang van zaken niet gedwarsboomd door een menselijke protagonist, maar is het een zwerm raven die à la Hitchcock de nodige noten op zijn zang heeft en mens en dier terroriseert.

Qua thematiek sluit het album zo naadloos aan bij Jommeke 277: De Babbelpil waarin er ook de nodige conversaties met beestjes op het menu stonden. Op de keper beschouwd zijn het toch vaak de albums waar een inventieve vergissing van Gobelijn de rode draad uitmaakt, die het langste blijven hangen.

Deze keer is het trouwens niet alleen het scenario dat beklijft, we waren aangenaam verrast door de fleurige, zelfs ietwat atypische tekenstijl die Delzenne hier hanteert. Kijk even naar de eerste bladzijde (die gerust de volgende brochure van Natuurpunt òf onze woonkamer mag opfleuren) en je ziet perfect wat we bedoelen. We zetten hier ook graag de glansprestatie van inkleurster Agnes Nys in de kijker die met haar beperkt palet aan primaire kleuren een heel sfeervol decor weet neer te zetten.

Bij een lente die maar niet lijkt te willen beginnen, is dit album het perfecte antidotum voor de zoveelste rainy afternoon!