Na de Europese bloedkoninginnen (Fredegonde, Eleonora en Isabelle) is het de beurt aan China om een van hun topexemplaren voor te stellen. De keuze is hierbij gevallen op de keizerin-regentes van de Qing-dynastie (tweede helft negentiende, begin twintigste eeuw), met name Tseu Hi aka Cixi. Trouwens, op basis van de tentoongespreide pittigheid van deze drakenvrouw stellen we ons de vraag of Christophe Arleston (Lanfeust) haar niet als voorbeeld nam om het karakter van zijn Cixi te vormen. Maar dit geheel terzijde.

In het eerste deel van dit tweeluik onderscheiden we drie grote verhaallijnen, gebaseerd op de historische realiteit. Xhingzen (haar meisjesnaam) ontmoet Li Lieng Ying, een armzalige bedelaar die een beslissende rol in haar klim naar de macht zal spelen, maar dan slechts nadat hij zijn mannelijkheid niet meer tentoon zal kunnen spreiden. Met dank aan de nachtegalenmakers. Xhingzen daarentegen zal haar vrouwelijkheid als concubine uitgebreid tentoonstellen en gebruiken, en wel zo grondig dat de keizer gedurende weken non-stop van haar liefdeskunsten zal genieten. Met dank aan haar opleider Li Lieng Ying. Ze wordt zwanger (we zijn dan wel al dertig pagina's ver in het album) en bijgevolg officieel de tweede vrouw van de keizer. Haar zoon Tonghzi, opgevoed door de eerste vrouw, zal ook de troon bestijgen, maar dat is een ander verhaal. En dan komt de politiek bovendrijven. De Chinezen hebben moeite met de koloniale acties (van onder andere Groot-Brittannië en Frankrijk) en maken hun punt door westerse priesters te vermoorden (de dood door duizend bezuinigingen — elke gelijkenis met de Belgische begroting is hierbij gelukkig toeval) en schepen te enteren. Actie lokt wederactie uit met dood en verderf tot gevolg. Zie in dit verband ook de verrukkelijke film 100 Days at Peking met de oerheld Charlton Heston in de hoofdrol. Ondertussen heeft de keizer op zijn sterfbed onze drakenvrouw Tseu Hi genoemd (Keizerin van het paleis van het Westen) en staat de eerste vrouw al haar politieke macht af. Zo wordt ze de echte machthebber en is ze klaar om in het tweede deel de buitenlandse problemen aan te pakken.

Scenariogewijs kunnen we Philippe Nihoul op weinig fouten betrappen. We vragen ons enkel af of er zoveel ruimte diende besteed te worden aan de verleidingskunsten van Tseu Hi. De titel Vijftig Tinten Rood kwam ons immers spontaan voor de geest. We hadden graag meer scènes uit het dagelijkse feodale China gekregen en we kijken uit naar deel 2 waarin — hopelijk — voldoende aandacht zal zijn voor de geopolitieke gebeurtenissen tijdens haar regeerperiode. We geven wel een speciale vermelding voor de gebruikte beeldspraak: "de rit op magische draak", "vertrappeling door de cavalerie van Tamerlan en Genghis Kan samen", "proeven van de ivoren toren", "de goddelijke vogel", enzovoort.

Fabio Montovani is een tekenaar met veel aandacht voor details en verschillende camerastandpunten, maar de indeling van zijn pagina’s is nogal repititief . Meestal acht of negen prenten per blad met de indeling van een fotoboek-softwareprogramma. Ook gezichten met emoties zijn niet zijn sterkste punt. Zijn inkleuring is exuberant, maar dat past wel volledig in een verhaal over het oude China.

Mja, geslaagd met voldoening, maar we verwachten meer van het tweede deel.