Dèmos = volk + krateo = heersen, regeren. Zo leerden we het ooit op school: het volk bestuurt het land en meer moest dat niet zijn. Het leven was toen nog een stuk zwart-witter dan nu en we dachten maar al te graag in hokjes, omdat dat het leven net dat beetje simpeler maakte. Ondertussen zijn we gepokt en gemazeld door enkele decennia levenservaring en snappen we al lang niet meer waarom iemand nog een job in de politiek zou ambiëren. Een wereldje waar elke goede bedoeling gefnuikt wordt door gefilibuster en achterkamertjespolitiek, dat is het onze niet. "Georganiseerd wantrouwen" noemde columnist Jan Blokker het ooit: een mooie omschrijving vinden we dat.

Dat dit gekonkel iets van alle tijden is, bewijzen Alecos Papadatos en Abraham Kawa met deze Democratie. Ze schotelen ons als een langgerekte flashback het verhaal voor van de ontstaansgeschiedenis van de Atheense volksheerschappij die haar roots vindt bij denkers als Solon en Kleisthenes. Het is de onbekende vazenschilder Leander die aan de vooravond van de slag bij Marathon vertelt over zijn niet onbelangrijke bijrol bij de geleidelijke machtsovername door Kleisthenes, die verwoede pogingen doet om de erfenis van de tiran Peisistratos ongedaan te maken. Deze vreemde insteek blijkt wonderwel te werken en met een gezonde dosis interesse word je meegesleurd in de avonturen van het fictieve hoofdpersonage.

Als je de nieuwe cd van pakweg Radiohead afdoet als pseudo-intellectueel geneuzel, beschouwt men dat in de gespecialiseerde pers als vloeken in de kerk. De piëdestal van sommige creatieve geesten blijkt nu eenmaal onwrikbaar verankerd in de vastgekoekte goede smaak van bepaalde recensenten. Hetzelfde idee hadden we enkele jaren geleden bij Logicomix, getekend door diezelfde Papadatos en ontwikkeld door Apostolos Doxiadis en Christos Papadimitriou. Ook dit boek werd overal de hemel in geprezen, maar wij onthouden vooral een ontoegankelijk kluwen van gespecialiseerde wiskundige en filosofische ideeën waarbij we niet de behoefte voelden er ons verder in te verdiepen. Ook deze Democratie is zeker geen gemakkelijke lectuur en een beetje historische achtergrondkennis over de bakermat van het democratisch staatsbestel kan zeker geen kwaad. De auteurs lossen dat echter op door een uitgebreide, maar overduidelijke appendix toe te voegen. Kawa is trouwens ook een beter verteller dan zijn voorgangers en laat zien dat hij het stripmedium goed begrijpt. En zo houden we deze keer wel een goed gevoel over aan die Griekse tragedie die de politiek toch een serieuze kwaliteitsinjectie gegeven heeft. Of zoals Winston Churchill het zei: "Democracy isn't perfect, I just don't know a better system."