Laat ons beginnen met het goede nieuws: Craig Thompson heeft een nieuw boek uit! En het is een zeer mooi boek! Indien je het nog niet wist, Thompson tekent al sinds hij kon lopen en dat vertaalt zich in waarlijk wonderlijke tekeningen. Sinds we hem leerden kennen met Een Deken van Sneeuw, dat nog steeds in onze top tien van allerbeste beeldverhalen ooit zit, weten we dat we bij hem grafisch stevig aan onze trekken komen. Deze keer laat hij zelfs zijn tekeningen inkleuren, door Dave Stewart. Neen, niet die van The Eurythmics, maar een negenvoudig Eisner-winnaar. Hij doet dat helemaal niet slecht. En dat is een understatement.

Violet groeit samen met haar ouders op in een soort ruimte-trailerpark. Haar moeder Cera werkt als kleermaakster en haar vader Gar is houthakker. Rijk zijn ze niet, maar wat ze niet aan geld hebben, maken ze ruimschoots goed met hun liefde voor elkaar. Klinkt bekend? Inderdaad, de welbekende Thompson-thema's armoede versus rijkdom, ecologie en religie zullen weer aan bod komen. Want wanneer Violets moeder gepromoveerd wordt, haast geen tijd meer heeft voor Violet, haar vader ontslagen wordt en noodgedwongen illegale klusjes begint op te knappen, gaan de poppen aan het dansen. Gar verdwijnt en Violet besluit dan maar om hem zelf te gaan zoeken. Geholpen door een kuiken dat door religieuze visioenen geplaagd wordt en een opvliegend Frankfurterworstje zal ze alles op alles zetten om haar vader te redden. Ondertussen vreten ruimtewalvissen alles op en kakken ze letterlijk het hele heelal vol. Nu we het hier opschrijven beseffen we hoe idioot dit moet klinken.

En toch... Thompson is terug naar zijn jeugd gegaan en wou het enthousiasme dat kinderen bezielt bij het tekenen van ruimteschepen terug oproepen. Grafisch houdt hij het enorm interessant met doorsnedes van die ruimteschepen zodat we simultaan de buiten- en de binnenkant kunnen zien. Het bizarre verhaal zou zo gefantaseerd kunnen geweest zijn door de kleine Thompson. Maar Thompson laat ook enkele steken vallen. Hij richtte het verhaal op kinderen en heeft moeite om de juiste vertelstem te vinden. Soms onderschat hij hen door de ene actie zonder veel doordachte logica op de andere te laten volgen. Wanneer onze helden bijvoorbeeld door een buis vallen, komen ze wonderlijk nét uit waar ze dienden te zijn. De pipi-kakagrapjes doen ook wat geforceerd aan en de moraal ligt er net wat te dik op en wordt iets te vaak herhaald. Nu zijn we helaas ook al heel lang de tien levensjaren gepasseerd en moeten we onze kinderen wel eens hun mening vragen. Misschien zijn WIJZELF wel de oude zeur.

Kortom, de nieuwe Thompson is een amusant en fantasierijk getekend ruimteavontuur met een ecologische boodschap voor kinderen, die volwassenen maar al te graag op de koffietafel zullen leggen.