Het is altijd een beetje zuur om afscheid te nemen van een reeks die hoog begon, de kwaliteit aanhield en er op tijd mee stopt. Tien jaar geleden gaf Silvester het eerste deel uit in vertaling. Tien jaar later moet het zelf afscheid nemen van een goudhaantje, een van de weinige reeksen die de uitgeverij ook in softcover begon uit te geven en waar er heel wat luxes en speciale edities van verschenen.

In het vorige album, het eerste deel van de cyclus van de leegte, ging Okko op pensioen en besloot zich definitief terug te trekken in het klooster van de Barnstenen Manen. Zijn trouwe metgezellen Noshin, Tikku en de altijd zwijgzame Noburo ondernemen samen met Okko de lange reis naar het klooster. Onderweg vertelt de voormalige monnik Noshin aan de wees Tikku (die met de ontvoering van zijn zus, de geisha Kleine Karper, Okko's eerste opdracht in deze reek gaf) over zijn eigen jeugd in een klooster waar hij een voetveeg was, maar er wel zijn ongeziene communicatie met de natuurkrachten ontdekte. Hij doet tegelijk Okko's jeugd uit te doeken. Dat levert een antwoord op alle vragen op: over Okko's afkomst, over de ware identiteit van Noburo (en waarom hij een masker draagt) en over hoe Okko de ronin is geworden zoals we hem tien jaar lang hebben gekend.

Dit is pas een eindpunt zetten aan een reeks! Gelaten hebben we het album dichtgeklapt, toch een beetje triest. De laatste woorden uit een gedicht over Okko op de laatste pagina zinderen nog na. Als lezer weet je wel beter. De tien albums bewijzen het tegendeel. Ze krijgen straks nog een ereplekje in de verzamelbox. Met welk nieuw project Hub vervolgens ook afkomt, het zal altijd in de schaduw staan van Okko.

Sayonara.