In dit album volgen we de verdere wedervaren van de bankiersfamilie Saint-Hubert in de periode 1857-1871. Uit het eerste deel van dit tweeluik kennen we alvast de hoofdrolspelers: de oude dictator Christian de Saint-Hubert, zijn drie zonen Eugène, Victor en Théodore en de kinderen van zijn zuster Charlotte, Odile en Jacques Léomant. Er gebeurt nogal wat in dit slotalbum van het tweede tweeluik, familiaal en staatskundig. We zien hoe Eugène zich sterk afzet tegen zijn vader, Victor zijn agressieve demonen nauwelijks onder controle kan houden en Théodore, smekend om zijn vaders goedkeuring, naar de letter wel bankier speelt, maar naar de geest een zwakkeling is. En zijn vader laat niet na dit te benadrukken wanneer Théodore samen met zijn neef Jacques Léomant, de bankier van Mexico, Jecker, en hertog-politicus Morny in zee gaat om de openstaande schuld van de Mexicaanse staat in te vorderen. In het tweede deel van het album maken we de aanloop naar de Parijse Commune van maart/mei 1871 mee en krijgen we inzicht in de rol van de Banque de France en een aantal kernspelers tijdens deze heftige periode. Eugène speelt als communard een hoofdrol en helpt, althans een deel ervan, de familie om Parijs te verlaten. Tenslotte stijgt Théodore boven zichzelf uit en krijgt de Banque Générale d'Investissement onverwachts een nieuwe hoofdrolspeler in de persoon van Joseph Langlois.

We houden van dramatische familieverhalen tegen een historische achtergrond. De Mexicaanse onafhankelijksstrijd, de opkomende industrie, de verdere voltooiing van het Hausmann-Parijs, de wereldtentoonstelling en uiteraard de ontwikkeling van de Parijse Commune. Allen passeren ze de revue, en dit tegen de achtergrond van Père-Lachaise, Sainte Marguerite, Place de la République, Parc des Buttes-Chaumont, Saint-Bernard-de-la Chapelle, enzovoort. Ons Thalys-ticket is trouwens al geboekt om met de albums van De Bank in de rugzak Parijs voor de zoveelste keer te herontdekken.

Malo Kerfriden is zonder twijfel een rastekenaar. De personages en hun emoties krijgen de aandacht die ze verdienen en de locaties waar ze zich bevinden worden sober, maar treffend in beeld gebracht. Frappant voorbeeld hiervan is de gelaatsuitdrukking van Saint-Hubert, voor en na zijn attaque.

Ons voornaamste punt van kritiek, of noem het eerder een teleurstelling, is dat de scenaristen Pierre Boisserie en Philippe Guillaume zich noodgedwongen focussen op enkele scènes. Er kon nog zoveel meer in beeld gebracht worden, zoals het dagelijkse leven van de families, de belegering van Parijs door de Duitsers, sfeerbeelden van de wereldtentoonstelling,...

Maar we mogen niet klagen. We kregen een spannend verhaal, opgeluisterd met een zeer mooi beeld van de financiële krachtlijnen en spelers in het Europa van de tweede helft van de negentiende eeuw en inzicht in het verloop van de Commune. Top is eveneens het dossier op het einde van het album.

Voilà. À Paris. Met de albums.