Na Eleonora - De Zwarte Legende en Isabelle - De Wolvin van Frankrijk breidt de reeks Bloedkoninginnen uit met een derde verhaal over een vrouw die de geschiedenis van het Franse rijk heeft meebepaald. In het tweeluik Fredegonde - De Bloeddorstige keren we terug naar de zesde eeuw na Christus. Koning Sigebert regeert over Austrasië, een gebied dat zich uitstrekte van het oosten van het huidige Frankrijk, het westen van Duitsland en België ten oosten van de Schelde tot delen van Nederland. Het is de vooravond van zijn huwelijk met Brunhilde, de dochter van de koning van Toledo. Haar zus Galswintha waarschuwt haar voor de Frankische zeden. Daar zal ze zelf nog kennis mee maken want zij wordt later uitgehuwelijkt aan Sigeberts halfbroer Chilperik. Deze laatste stelt voor dat hij zich niet langer inlaat met minnaressen als hij Galswintha mag huwen. Het zou het moeizame verbond tussen de Franken en de Goten ook nog kunnen versterken. Chilperiks minnares Fredegonde (een voormalige dienares van lage afkomst) laat zich echter niet zomaar opzij zetten. Door uit te dagen, complotjes en verbondjes te smeden, te verleiden en zelfs over te gaan tot moord (die naar een oorlog leidt) drijft ze langzaam aan haar zin door: koningin worden!

De voorstelling van de personages, hoe ze zich tot elkaar verhouden en het uitzetten van de intriges sleept wat aan, maar zodra dit achter de rug is, is het smullen van een ijzersterk verhaal met historische feiten, een heel geloofwaardige fly on the wall-fictie en meeslepende soapelementen. We krijgen maar niet genoeg van de reeks Bloedkoninginnen waarin mannen er maar bekaaid vanaf komen en vrouwen zich ontpoppen tot werkelijke heersers. Het beste, het meest wreedaardige van Fredegonde moet nog komen. Google haar maar eens om te achterhalen waarom maar weinig vrouwen in de geschiedenis zo'n verdorven reputatie hadden. Of wacht geduldig op het slot van het tweeluik.

De tekeningen van Alessia de Vincenzi vallen wat tegen als je die naast Carlos Gomez (Eleonora) en Jaime Calderón (Isabelle) legt, maar het deert niet. Het verhaal van Virginie Greiner gaat toch met de meeste eer lopen. Van haar verscheen in vertaling enkel Levenslijnen 2. De rest van haar scenaristencarrière (Secrets, Sorcières, Avant l'Heure du Tigre, Willow Place) geeft aan dat ze zich sowieso al heeft bekwaamd in het schrijven van sterke vrouwenrollen.