PIN-UP 9
Gif
Philippe Berthet + Yann • Dargaud
58 p. (SC)
|
|
| Gevaarlijk wijf met tatoeage |
|
Op pagina 9 van dit tussentijdse one-shotje in de reeks Pin-Up zien we een overzichtje van Dotties gevarieerde carrière tot nu toe. De uitoefening van deze jobs kan je lezen in de voorgaande albums. Met het album Gif is de setting van het broeierige Las Vegas verhuisd naar het paradijselijke, maar dure Hawaï, nog steeds gesitueerd in die wonderlijke jaren vijftig waar Berthets tekenstijl een designvakkundige afspiegeling van is. Lovely.
Lieflijk is ook Dottie, die nochtans meer dan één watertje doorzwommen heeft. Nog steeds is niet tot ons doorgedrongen wat voor een gevaarlijk wijf zij wel is. Ze trekt het ongeluk aan, speelt eventjes het verongelijkte slachtoffer en zet vervolgens de situatie meesterlijk naar haar hand. Een sterke vrouw ja, een specialiteit van scenarist Yann die zijn verhaal weer doorspekt met knipoogjes naar de actualiteit van toen.
In dit verhaal is Dorothy Partington (als lezer ben je haar vriend, dus je mag Dottie zeggen) een jaagster op gevaarlijke zeeslangen, bestemd voor laboratoria. Als uitlopertje van het vorige verhaal wordt een huurmoordenares op haar afgestuurd. Beste maatjes is Dottie ook al niet met haar rivale Bethany Fox, een ex-surfster die na een ontmoeting met een grote witte haai met één arm minder door het leven moet. Haar 'allevrouwsvriendje' Marlon Kamapua'a, een getatoeëerde Maori, heeft het op zijn laatste toeristische schouwspel te bont gemaakt door een Australische toeriste de schedel in te slaan nadat die de tatoeage onder zijn lendendoek wilde checken. Personages genoeg om intriges rond te winden, dachten we zo. De rode draad vormen tatoeages. Vooreerst laat Dottie haar R.P.H.-tatoeage (Remember Pearl Harbor — lees de eerste cyclus) aanpassen tot een dubbele slang. Maar de ware show steelt de Japanse dokter Fukushi en zijn lugubere, maar hoogst originele verzameling waar we verder niet over willen uitweiden om je leesplezier niet te vergallen.
Met dit tussendoortje leveren zowel Berthet als Yann een prima overgangsalbum naar een volgende cyclus. Hopelijk gaat Yann dan opnieuw te rade bij de stijlvolle en tegelijk entertainende jarenvijftigfilms zoals een Tony Rome met Frank Sinatra of een Humphrey Bogart-prent om de juiste sfeer op te snuiven. Kritiek op de inkleuring willen we je echter niet onthouden. Nu Dominique David, Berthets echgenote, de kleuren meebepaalt, gebruikt ze iets te duidelijk de computer. Kleerpatronen, woelig water, wolken en bijvoorbeeld marmer uit de Photoshop-toverdoos passen niet bij Berthets gestileerde tekenstijl dat een boeiend decennium uit de vorige eeuw op papier moet zetten.
En dan nog dit: net zoals Witte Tijgerin (de spin-off met Alix uit De Onnoembaren) broedt Yann op vraag van Berthet op een spin-off rond het stripfiguurtje Poison Ivy dat in de eerste albums voor plezante intermezzo's zorgde. In haar eerste album zou zij effectief voor president Roosevelt werken tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Pacific. De uitvoering zou dicht liggen bij een comic van Milton Caniff, aan wie Berthets tekenstijl schatplichtig is. |
|
| > DAVID STEENHUYSE — november 2005 |
