De geest is nu wel definitief uit de fles. In dit geval letterlijk. Aâma, een collectief microrobots met een zwermachtige intelligentie, erop gebrand om zich voort te planten en elke evolutie te versnellen, is losgelaten op de planeet Ona(ji). Officieel om na te gaan of ze de insurance for xanax evolutie van het leven op deze met onze prehistorische Cambrische aarde te vergelijken planeet kan beïnvloeden. Zal de evolutie zoals we ze kennen steeds dezelfde paden bewandelen? Of zijn er zijwegen aan deze evolutie die ze misschien nu wel zal nemen? In hoeverre speelt het toeval een rol? En de ultieme vraag: vanwaar komt de mens?

In de eerste twee delen konden we al lezen hoe Verloc Nim geheel toevallig op deze planeet terechtkwam, en hoe de wetenschappers de controle over het experiment hadden verloren. 

Of was dit net de bedoeling? Maken de wetenschappers zélf deel uit van het experiment? Is het de bedoeling om de mens zijn evolutie in een stroomversnelling te brengen?  In tegenstelling tot de rest van de mensheid heeft Verlocs dochter Lilja geen implantaten en is ze bovendien zonder enige technologische inmenging geheel natuurlijk ter wereld gekomen. Een unicum. Haar dubbelgangster of replica die op Ona(ji) (Waarom moeten die vreemde planeten altijd zulke moeilijke namen hebben?) opdook, lijkt aan het einde van het verhaal eindelijk een beetje in haar kaarten kijken wanneer ze lijkt in contact te staan met de echte Lilja. Deze wordt vastgehouden door de Muy-Tangcorporatie, de financierders van het Aâma-project. Is zij louter observator? Is zij hun speelbal, of is zij door de Aâma zo krachtig aan het worden dat ze even onvoorspelbaar en machtig als de Aâma zelf zal worden?

Frederik Peeters roept in deze nachtmerrieachtige wereld heel wat vragen op, en speelt bovendien met verschillende realiteitsniveaus in een niet-chronologische volgorde. Bij de les blijven is wel aangewezen, en de eerste twee delen herlezen is noodzakelijk. Duidelijke antwoorden zijn er nog niet en De Spiegelwoestijn roept hierdoor soms herinneringen op aan de reeks X van Charles Burns waarbij de meeste antwoorden pas in het laatste deel kwamen. Er zijn voorwaar slechtere reeksen om mee vergeleken te worden.

Van steengoed tot fabuleus gaat Peeters in deze reeks, waarbij de inkleuring in dit album de sterrol wegkaapt. De prijs van Angoulême in 2013 voor de beste reeks is dus meer dan verdiend. Een intelligent sciencefictionepos, met aandacht voor de kleine kantjes die ons net zo menselijk maken. We kijken al reikhalzend uit naar het vierde en afsluitende deel van deze, letterlijk onontbeerlijke reeks.