Het is nu wel zeker. Petrus zal niet meer terugkeren naar huis. Dat betekent dat zijn oude vader Jonas zelf zal moeten vissen. Het is eigenlijk nog erger. Die Jezus heeft Petrus zelfs benoemd tot een soort chef van zijn volgelingen. Petrus, de rots van zijn "tempel". Of "kerk", Jonas weet 't niet meer. Dat Petrus "rots" betekent neem je toch niet letterlijk? Eenmaal thuisgekomen worstelt Jonas zich door de dagelijkse stapel post. Tussen de vele fanbrieven voor Petrus is er een brief die zijn aandacht trekt. Een bericht van zijn tante Yaëlle. Ze ligt op sterven. Al voor de tiende keer... Op aandringen van zijn vrouw vertrekt Jonas alsnog naar het rusthuis. Met haar laatste, stinkende adem fluistert ze Jonas een duizendvijfhonderd jaar oud familiegeheim toe. Een van zijn voorvaders was geen Jood, maar een Egyptenaar. Een tijdsgenoot van Mozes. Jonas' wereld stort in. Hij is niet raszuiver!

Het eerste drieluik rond de vaders van de apostelen was een goed gevonden en verteld verhaal. Deze spin-off rond het ware leven van Mozes herhaalt hetzelfde truukje van verwondering en cynisme. Het grote verschil is dat deze cyclus beter begint. Spitsvondiger met anachronistische grappen. Maar bovenal met een consistenter verhaal zonder contemplatieve momenten. Af en toe verliest de Franse tekenaar-scenarist David Ratte zich nog te veel in dwaasheden, maar het geheel slaagt er toch maar in om op te rijzen uit de massa strips die vandaag op ons losgelaten worden.

De Exodus volgens Yona is meer van hetzelfde, maar dan beter. Onze zieltjes heeft het alvast gewonnen.