Dit is het dan, het officieel laatste Rode Ridder-album van Claus D. Scholz. Op de titelpagina wordt hij bedankt voor zijn jarenlange inzet en toewijding sinds hij met deel 207, Het Grot van de Beer, in 2006 de reeks overnam van de overleden Karel Biddeloo. Dankzij zijn fotokopieloze inbreng, met meer detail, bloedvergieten, bloot en anatomische correctheid, lukte het hem in samenwerking met scenarist Martin Lodewijk aanvankelijk om de tanende populariteit van de na Suske en Wiske langst lopende stripreeks van Willy Vandersteen te keren. Daarna begon de klad er weer in te komen en wisselden verschillende scenaristen elkaar af. Claus amuseerde zich zichtbaar met zijn zelfgeschreven pulpverhalen waarin Johan weer een ridder van de ronde tafel werd terwijl Marc Legendre een beetje aansluiting zocht met de oude Vandersteen-verhalen. Omdat Legendre zich moest concentreren op een compleet nieuwe aanpak vanaf deel 250, voortaan getekend door de Italiaanse tekenaar Fabio Bono, kwam Peter Van Gucht even tussenbeide als scenarist ad interim om deel 248, De Drakkar des Doods, en deze De Satansvrucht te schrijven. En verdorie, het is nog een van de beste en verrassendste albums van Claus geworden!

Vooreerst is het een blij weerzien met zowel Bahaal als Galaxa. De Prins der Duisternis heeft weer iemand op Johans pad gestuurd om hem voor eens en altijd uit te schakelen. Nee, Demoniah is het niet, wel een andere vrouw die een speciale band heeft met Bahaal. Het zou ongepast zijn om die hier te verklappen. We geven dan liever mee dat het verstrekkende gevolgen heeft voor onze ridder waarbij zelfs Galaxa een belangrijke beslissing neemt. Het wordt met meer waardigheid afgehandeld dan in Temptation Island, maar we zeggen niets!

Er vloeit opvallend veel bloed in dit album. Alsof de trend uit Legendres Amoras wordt voortgezet. Zo herkennen we onze koene ridder niet, op de koop toe loopt hij twee derde van het album rond met baard, snor en in een haveloze monnikspij. Het valt hem te vergeven dat hij zo handelt om het nieuwe personage Anat te beschermen. Peter Van Gucht laat Johan met haar en ook Galaxa converseren op een manier die we al in geen tijden in de reeks hebben gelezen. Met gevoel, over ware liefde en trouw, over Johans rol en lot, over zijn kwelling ook waar hij het met Merlijn als luisterende psycholoog van dienst over heeft. In de tekst in de twee prentjes in strook 21A ligt veel diepgang verscholen. En dan wacht hem wellicht nog een van zijn grootste beproevingen want Claus en Van Gucht hadden De Drakkar des Doods en De Satansvrucht eigenlijk als een trilogie opgezet. Een editoriale beslissing over de uitvoering van dat laatste verhaal is nog niet gemaakt.