De zesjarige Maxime van Samber heeft de gave. Met zijn engelenblik kan hij het hart van iedere vrouw doen smelten. Van huismeid tot koningin. Maar de kleine is een geboren pestkop. Berekend, traag met zorgvuldig gekozen woorden en daden, valt hij zijn slachtoffers aan. Zijn halfzus Josepha ondergaat de pesterijen van haar geliefde roofdier met een opvallende gelatenheid. Zelfs een pijnlijke val waardoor ze bloeddoorlopen ogen kreeg, vergaf ze haar grote broer. Zijn stiefvader, de Oostenrijker Gunther von Dantz, zag het met gebalde vuisten aan. Hoe durfde die vergissing van de natuur, dit onnatuurlijk incestkind van zijn vrouw Charlotte, het aan om zijn dochter te manipuleren! Alles veranderde voor Maxime toen zijn 'moeder' Charlotte stierf. Zijn leven werd een hel. Hij werd de speelbal van von Dantz die hem sloeg, verkrachtte en verstootte. Jaren later kwam Maxime terug en wat hij daar zag, deden bij hem de stoppen doorslaan. Hij vermoordde zijn stiefvader, maar de rijzende ster, advocaat Robespierre, kon hem vrijpleiten. Eindelijk was hij vrij. Het moment om zich naar de top te manipuleren. Hij bezwangerde zijn naïef buurmeisje, huwde haar omwille van haar adellijke titel en geld en bedroog haar met haar zus. Maximes carrière zat in de lift. Leve de Sambers! Maar dan was er nog Constance, de dochter van zijn voedster.

Wow. Mocht bovenstaande beknopte samenvatting van het vorige deel je nog niet murmgeslagen hebben, weet dan dat Samber staat voor een ongecensureerde kookpot van Thuis, Familie, The Borgias en Game of Thrones. Goed is kwaad, en omgekeerd. Dit is beklijvend exuberant drama vermomd in stijve kostuums. Scenarist Bernar(d) Yslaire koestert meer en meer het opgezwollen taalgebruik en slaat je om de oren met dialogen als "Lust naar zonde. De verzengende passie voor Losbandigheid. Je staat in vuur en vlam... maar je verwarmt niemand! Je consumeert". En toch stoort die barokke stijl niet. Dit is immers Samber. Hoe voller de zinnen, hoe koeler de tekeningen. Marc-Antoine Boidin is een prima leerling van de meester zelve. Het is allemaal wat minimalistischer, netjes weggestopt achter een indrukwekkende inkleuring, maar het drama zit hem hier in een trillende mondhoek of in die ene blik. Die rode ogen priemen dwars door je.

Wie tien jaar geleden verwacht had dat Yslaire zich ging vergalopperen met zijn immense stamboom én daaraan verbonden nevenreeksen, komt gelukkig bedrogen uit. Nog één deeltje en deze intense familiecyclus is rond. Indrukwekkend, tijdloos en pakkend. Kortom, Samber.