Iedereen is bang van Alexander de Grote. Iedereen behalve een klein dorpje in... Oeps. Dat is een ander verhaal. Even serieus nu, de hele antieke wereld trilt op zijn benen voor de uitbarstingen van de beruchte Macedonische veldheer. Maar door een dom misverstand en het betere roddelwerk komen de Griekse steden Athene en Thebe onverwachts in opstand tegen Alexander. De grote held pikt dat niet zomaar en zet een strafexpeditie op. De god Dionysos — ja, die van de wijn — vindt dit niet kunnen en wil beide steden behoeden voor hun ondergang. En zo is onze Alexander de Grote nog maar één vingerknip verwijderd van de totale ondergang!

We hebben het voor de dolkomische familiestrip Alexander de Grote. Hij doet ons denken aan pap met bruine suiker. Het is zeker dertig jaar geleden dat we dat nog gegeten hebben. Maar de geur en smaak kunnen we ons levendig voor de geest halen. Toen we Het Raadsel van de Sfinx dichtklapten, overviel ons dergelijk gevoel van weemoed. Dit was een strip zoals we ze graag zouden gelezen hebben als kind. Zo lekker old school is hij. Scenarist Barcas, die de stiel steeds beter onder de knie heeft, schonk ons een leerrijk én koddig verhaal boordevol herhalingen zoals in veel strips van Raoul Cauvin, vol overdrijvingen zoals in Asterix en met de nodige misverstanden die je wel eens aantreft in Jommeke. Bovendien kiest hij voor een simpele lineaire avonturenvertelling zoals Nero het voordeed. Klaar en helder.

Ook tekenaar Bart Proost steekt met zijn regenbooginkleuring de zwerken van Lucky Luke naar de kroon. De vele frontale gezichten en het ontbreken van met perspectief bezwangerde decors, geven de strip een pure tweedimensionale indruk. Wat een lekker tegengewicht voor de stapel comics die we nog moeten lezen! Toch is deze strip geen peplumversie van een Piet Pienter en Bert Bibber, daarvoor is het tekenwerk te hip. De open, hoekige stijl met gekleurde detaillijntjes komt misschien wat drempelverhogend over voor het doelpubliek, maar na een paar bladzijden zit je toch in de wonderlijke wereld van Alexander de Grote.

Het fijne aan deze reeks is dat het ondanks de komische insteek perfect geschikt is als educatieve strip in de lagere school. De auteurs beseffen dit maar al te goed. Ondanks of net dankzij het feit dat ze niet onder dak zijn bij een grotere uitgeverij, halen ze alles uit de kast om hun strip te promoten: een reizende educatieve tentoonstelling, een schoolpakket, signeersessies in oud-Griekse kledij, stickervellen, een kaartspel, 3D-beeldjes, voorpublicaties, een platformgame,... Noem maar op. Ze grijpen elke kans. En gelijk hebben ze. Ook onze kinderen hebben zo hun strip leren kennen en waarderen.

Met dit derde deel zetten de auteurs een mooie stap vooruit. Dit lijkt ons het ideale moment om deze moderne retrostrip ook in jouuw stripspeciaalzaak te ontdekken. Gewoon doen.