Oprechte verwondering! Hoe vaak maak je dat in je volwassen leven nog mee? Toegegeven, je wenkbrauwen maken wel eens een opwaartse beweging bij de zoveelste vreemde quote van de gemiddelde Amerikaanse presidentskandidaat, maar dat heeft eerder met plaatsvervangende schaamte te maken dan met een positieve sensatie. Graag zien we de neefjes en nichtjes bezig: die aha-erlebnis bij de eerste geslaagde veterstrikpoging of bij het ontrafelen van de alfabetgeheimen doet ons telkens weer smelten.

Kuiken is ook constant op zoek naar die aha-erlebnis. Met een aandoenlijke schattigheid, gecombineerd met een narcistische branie doet hij verwoede pogingen om de geheimen des levens bijeen te scharrelen. Soms gaat het gewoon over de dagelijkse struggle for life, op een ander moment mijmert hij weg bij zijn eigen spiegelbeeld of pakt hij de filosofie van de oud-Griekse rationalist Parmenides onder handen.

Bij het eerste deel stelden we ons al de vraag wie nu eigenlijk de doelgroep is van deze strip. De tekeningen van Janry doen je vermoeden dat de fans van een Kleine Robbe of een Cédric de potentiële kopers zijn, maar de teksten van gerenommeerd toneelauteur Éric-Emmanuel Schmitt lijken ons voor dat publiek dan weer net iets te moeilijk. In vergelijking met het eerste deel heeft hij de teugels al wel wat laten vieren en is zijn visie op de wijsbegeerte al iets gestroomlijnder voorgesteld.

Jostein Gaarder bewees met De Wereld van Sofie al dat we jongeren niet mogen onderschatten als het over filosofische interesses gaat. Misschien moeten we ook hier het handje van de jonge tiener durven loslaten nadat we haar of hem deze Kuiken in zijn pollen geduwd hebben...