Het is al twaalf jaar geleden. Twaalf lange jaren waarin Aelio zwoer dat hij nooit hetzelfde lot zou ondergaan als zijn vader. Hij zou nooit menner worden. Hij zal niet sterven in het circus tijdens het wagenrennen. Oh neen! Maar soms heb je niet te kiezen. Aelio heeft immers het talent van zijn vader geërfd. Hij begrijpt paarden en weet hoe ze af te richten. En zoals je kan verwachten, spelen de goden met zijn voeten en sturen hem alsnog het Colosseum van Rome in. Zijn vierspan moet en zal er overwinnen! Gloria Victis!

Een blinde kan voorspellen dat deze Gloria Victis een verkoopsucces wordt. Het verhaal leest als een epische Hollywoodfilm. Alle ingrediënten zijn aanwezig: de mooie arme jongen die alsnog een ster wordt, een sterke onverwachte vriend, knappe meiden, een eendimensionale slechterik, dromerige decors, en vooral veel snelle wagens... euh, paarden. Voorlopig weinig verrassend allemaal, maar de mayonaise pakt. Gloria Victis dendert vooruit als een briesende hengst. Deze Romeinse blockbuster heeft bovendien een uitstekende regisseur achter de camera. Tekenaar Mateo Guerrero kent zijn stiel. Gepokt en gemazeld als comictekenaar werpt hij zich nu met veel bravoure op de stofferige peplumstrip, en voegt er snelheid, vluchtlijnen en perspectief aan toe. Het resultaat is een Alex op speed. Helaas focust de Spanjaard zich te veel op het schone. Minder goddelijk uitziende personages zien er direct mottig uit. Gezichten verdwijnen haast letterlijk in te dikke nekplooien. Maar dat lijken ons nog — letterlijk — schoonheidsfoutjes.

Gloria Victis heeft niet de ambitie om een Murena of De Adelaars van Rome van de troon te stoten. Maar dat hoeft ook niet. Een halfuurtje ontspanning is ook leuk.