Kamer 612. Bijna negen jaar woont Zita er. Zaterdag wordt ze dertien en ze geeft een groot feest. Al haar buren, of bijna allemaal, mogen komen. Opgewekt en blijgezind verdeelt ze haar persoonlijke uitnodigingen. Het feest lijkt al begonnen. Wat ze het liefst zou wensen? Dat de jongen van kamer 614 haar eindelijk dertien schat! Het is niet omdat ze geen borstjes heeft dat ze geen meisje is. Toegegeven het is moeilijk te zien als je kaal bent. Leukemie is een smerige ziekte. In het ziekenhuis waar ze nu al die tijd verblijft, weten ze niet hoe ze haar kunnen genezen. Maar dat zien we later wel. Eerst feesten!

Kanker. Ziekenhuis. Dood. Hoop. Leven. Neen, een vrolijk onderwerp is het niet. Maar dan zie je de cover vol lachende gezichten. Geen vrouwen in het wit die mensen uitlachen, maar oprechte hartelijke smiles. Scenarist Zidrou — alweer hij — opent het album scherp met een mailtje van Zita naar Mevrouw De Dood. Je wordt er stil van, maar dan klapt Zita haar laptop dicht en leer je de andere Zita kennen. Een gewoon meisje dat geliefd wil zijn, geliefd is én klaar staat voor iedereen. Een hartje. Met een enorm veel tedere humor maakt Zidrou het ziekenhuis met haar wrede ziektes menselijk. Nooit wordt het pathetisch, nooit wordt het vrijblijvend, want kanker is wat het is.

De keuze voor tekenaar Ernst is verrassend te noemen. Wild zijn we nooit geweest van zijn Zappers, maar hier werkt zijn klare, vrolijke stijl wel. Samen met de frisse inkleuring van Laurent Carpentier zorg het voor extra luchtigheid. Het resultaat is een verdomd goede strip.

Jaarlijks kopen we onze azalea's voor Kom op tegen Kanker of steunen we het Kinderkankerfonds. Maar hoe graag hadden we het gezien dat de fondsenwervers eens deze stripreeks aan de man brengen. Dit lezen doet duizend keer meer dan een foldertje. Een lach, een traan. Deze strip tast de grenzen van onze emoties af. Essentieel.