1192, zeven jaar na de slag van Dan-no-ura, dat het begin van het feodale tijdperk betekende maar ook de dood van haar vader, trekt Isabellae Ashiware het land rond in het gezelschap van het spook van haar overleden vader. Haar rode haar heeft ze te danken aan haar Ierse moeder die haar land ontvluchtte na een mensonterende inval van Normandische huurlingen in dienst van de Engelsen. Het maakt niet uit of Isabellae de ene keer een huurlinge is of de andere keer haar geld verdient als premiejaagster, gevreesd is ze omwille van haar bekwaamheid met de katana. Na een aanvaring met een dievenbende spaart ze de knapste jongen die wat later weer opduikt en met haar optrekt. Al zeven jaar zoekt ze naar haar vermiste, jongere zus Siuko. Dankzij een letterlijk op Aarde gevallen engel verneemt ze waar ze haar zus kan vinden. In deel 2 vaart ze mee op een schip om Siuko te bereiken, maar er dreigt heibel met de kapitein en de Chinese bemanning. Onderweg stuiten ze op een verlaten schip. Nu ja, verlaten? Er drijven door meeuwen aangevreten kadavers op het water en de lijken aan boord van het schip zijn niet zo dood als vermoed.

Grafisch lijkt Isabellae wat op Hubs Okko. Die indruk kan ook te maken hebben met de Oosters-Japanse setting en het feit dat de afgehakte hoofden in het rond vliegen. De zoektocht naar Isabellaes zus had al kunnen volstaan voor een klassiek verteld verhaal naar het voorbeeld van Kogaratsu. Maar dat volstond niet voor scenarist Sandro Raule (wiens Jazz Maynard we ten zeerste wisten te appreciëren). Hij voegde er nog engelen en zombies aan toe. En weet je wat? Het werkt volkomen! Beide albums hebben we in één ruk uitgelezen.

De sublieme tekeningen van Gabor (het pseudoniem van Spanjaard López Mendoza) nodigden vooreerst al uit tot een prioritaire lezing uit de alsmaar hoger wordende stapel leesachterstand. Ook nu weer merken we dat een tekenfilmachtergrond (Gabor werkte mee aan tekenfilmreeksen als Cédric en Papyrus en de tekenfilm Asterix en de Vikingen) voor een striptekenaar goud waard is om geen statische bewegingen te tekenen. De naturelle houdingen, de vele afwisselingen in standpunten, het ritme, de expressies, de geslaagde inkleuring die hij zelf uitvoerde ook, Gabor heeft duidelijk een voetje voor. Isabellae is het voorlopige hoogtepunt van zijn groeiproces sinds hij in 2005 voor de negende kunst koos. Zijn vorige albums, Greenworld (stopgezet na één album) en het dolkomische, maar ook onnozel ogende Les Patriciens, staan in schril contrast met wat hij nu maakt.

Bovendien is Isabellae een fantastisch hoofdpersonage dat zich niet laat wegdrukken in een mannenwereld. Haar behendigheid met het zwaard levert vele gevechtsscènes op die aan het beste van de reeks Samoerai doen denken, nog zo'n hit. Met "nog" bedoelen we dat Isabellae werkelijk alles in zich geeft om liefst in sneltempo eveneens uit te groeien naar een populaire stripreeks. Dat Le Lombard dit niet zelf vertaalde, is niet te begrijpen. Dit is volledig gemaakt voor het strippubliek waar we zelf een beetje op mikken. Geloof dus onze aanbeveling.

Ondertussen is in het Frans een tweede cyclus begonnen. Het slot van de eerste cyclus in drie delen is gepland voor mei 2016.