Circa vijftig jaar geleden creëerden Jean Giraud en Jean-Michel Charlier een van de bekendste westernstrips aller tijden. De hoofdrol was weggelegd voor Mike Steve Donovan, beter bekend als Mike Blueberry. Het duurt vele albums en nog meer jaren tot een strip een bepaalde status bereikt. Uiteraard spelen vele factoren een rol, de bekendheid van de auteurs, hun kwaliteiten, het hoofdpersonage, maar ook de vele interessante nevenpersonages zijn allen bepalend voor het welslagen van een strip over een lange termijn. Want Blueberry was ook Jimmy McClure, Generaal Geelkop, Angel Face en vooral Chihuahua Pearl.

De reeks Undertaker nu al de nieuwe Blueberry noemen gaat ons nog veel te ver, daarvoor bestaat de serie te kort. Maar als we de eerste twee albums vergelijken met de eerste twee Blueberry-verhalen van weliswaar bijna vijftig jaar geleden, dan scoort Undertaker wel goed.

En waarom is Undertaker een van de beste nieuwkomers van het stripjaar 2015? Dat komt enerzijds door de fraaie tekeningen van Ralph Meyer. Hij tekent met een bepaalde souplesse die weliswaar niet zo gedetailleerd is als die van Jean Giraud of Yves Swolfs (van Durango, in feite het grotere voorbeeld voor Meyer dan Giraud, verklaard ehij in interviews), maar ze stralen wel sfeer uit. En juist die sfeer past weer goed bij het sterke verhaal dat Xavier Dorison vertelt.

Waar het eerste deel meer een introductie was van het personage Jonas Crow, met doodgraver als beroep, is het dit keer een lange achtervolging. Undertaker, de Chinese Lin en de Engelse Rose weten maar nipt te ontsnappen aan de woeste mijnwerkers die het goud van de overleden Joe Cusco willen bemachtigen. Het probleem is dat Cusco zijn goud heeft opgegeten voordat hij stierf. En zijn laatste wens is begraven te worden in zijn eigen mijn. De weg met de lijkkoets naar deze mijn gaat langs gevaarlijke ravijnen en ligt bezaaid met verraad. Dorison houdt het tempo hoog en zorgt dat we als lezer met mondjesmaat iets te weten komen over de achtergrond van de verschillende personages. Dit kan soms leiden tot verwarring omdat je denkt dat je iets gemist hebt, maar in de volgende albums zal er naar verwachting steeds meer een tipje van de sluier worden opgelicht. Een verschil met Blueberry is ons nu al wel opgevallen: Jonas Crow, of Lance Strickland, heeft minder moeite met iemand naar het leven te staan dan Mike Donovan.

De manier waarop het eindigt voor de slechteriken verdient onze bijzondere waardering. Geen grote slachtpartij, maar desalniettemin niet minder wreed. Heel origineel gevonden door Dorison.

We kunnen het dus voorlopig houden op: geniet van deze westernstrip van het jaar.