Hollywood, de jaren 1970. Coke, disco en porno, de clichés zijn ons niet onbekend. De film Boogie Nights met Mark Wahlberg, dat is het referentiekader. De protagoniste is deze keer echter een Russische dubbelagente. Ze is rondborstig, snel, beresterk, houdt van wodka, snelle motors en seks in alle vormen en hoeveelheden. En ze is bovenal Ruslands beste soldaat. Vera Yelnikov is een moordmachine in een zeer aantrekkelijke verpakking. Puriteins Amerika trekt ten strijde tegen de bloeiende porno-industrie. Met als voornaamste voorvechter de mysterieuze Timmerman die naar aloude Amerikaanse striptraditie als een gemaskerde wreker toeslaat en de lijken van iedereen die niet naar zijn waarden en normen leeft opstapelt. Dit speelt Jacky Core, de predikantenleidster van de beweging in de kaart. Zij vormt echter als mogelijke politieke hardliner een probleem voor Rusland. Kost wat kost moet haar populariteit ingedijkt worden. Om propaganda te bevechten, moet er een nieuwe propagandamachine opgestart worden. En dit met een nieuwe heldin: Red Skin. Vera dient te infiltreren in de filmindustrie en zichzelf populairder te maken dan de Timmerman om zo het publiek te overtuigen progressiever te zijn.

Nogal van de pot gerukt? We horen het je zo zeggen. Het is dan ook allesbehalve een serieuze strip. Red Skin is een parodie op de superheldenstrip. Een geslaagde parodie, want het benadert zijn onderwerp met respect, het is er er niet op uit om de superheldenstrip met de grond gelijk te maken.

Wat hebben we dus in handen? Een typische, Amerikaanse superheldentekenaar en een klassieke, Europese scenarist die met een Russische heldin de Amerikaanse droom ginnegappend haar rokje oplicht. Veel gekker moet het niet worden.