Op een moment dat heel België zich vermomt als Buffalo, wordt er een fantastische lading cowboystrips op ons losgelaten. Een sublieme integrale van Blueberry, een tweede deel van de nieuwe verkooptopper Undertaker en een intrigerende western getiteld Sykes. Het is de laatste cover die ons het meest verleidt om eerst gelezen te worden. Het begint super. Marshal "Sentence" Sykes torst een enorme reputatie met zich mee. Hij wordt aanzien als de onverbiddelijkste scherpschutter die het Wilde Westen heeft gekend. Dankzij hem en zijn team zegevierde het recht. Op zoek naar een bende outlaws komt de held der helden langs in een kleine ranch waar een jonge weduwe en haar zoontje Jim wonen. Helaas hebben ook zij niets gezien en Sykes vervolgt zijn weg. Maar enkele uren later valt de Clayton-bende alsnog de ranch binnen. Ze verkrachten en vermoorden Jims moeder. De verbouwereerde jongen kan ter nauwernood ontsnappen... en zoekt Sykes.

Wat een voorspel! Tintelend, opbouwend, uitdagend. De John Wayne-klassieker True Grit revisited. Tergend langzaam kruipen we in de ziel van Sykes. Rustig leren we hem kennen. Hij is koel. Hij is cool. Maar is hij wel de scherpschutter waar we hem voor nemen? Geen schot lost hij. Zijn kompanen vuren er wel op los. Zijn maten dikken de verhalen aan. En Sykes? Hij verleidt en leidt de dans, zich wentelend in zijn reputatie. Man, dit is spannend. En net op het moment dat we denken dat het nooit meer zou komen — na meer dan vijftig pagina's — schiet hij toch. Kort en krachtig. Een te korte finale. Klaar. Of bijna. In plaats van ons vervolgens de rug toe te keren en ons onthutst achter te laten, volgen er nog twintig pagina's lusteloos naspel. Een epiloog die ons niet kan boeien en die onze held ontluistert. Jammer.

Bij onze zuiderburen wordt Sykes bedolven onder de complimenten en moeiteloos op gelijke hoogte geplaatst met die andere nieuwe westerns Undertaker en Stern. Wij volgen hen slechts gedeeltelijk. Scenarist Pierre Dubois, die ons iets te veel strips geschonken heeft met een halfslachtig, bitter einde (De Legende van het Wisselkind, Laïyna), overtuigt ons weer niet tot het laatste prentje. Aan de andere kant toont tekenaar Dimitri Armand dat hij verdiend de nieuwe tekenaar is van Bob Morane. Wat kan die tekenen, zeg!

Sykes is een prachtstrip die helaas twintig pagina's te lang duurt. Aan jou om tijdig de kerk te verlaten.