Liefst drie jaar is het geleden dat er nog een nieuw album verscheen van De Kleine Robbe. Scenarist Tome en tekenaar Janry hebben wel een goede reden om net nu van zich te laten horen. In maart 1990, vijfentwintig jaar geleden dus, verscheen namelijk het eerste album Geef een Handje aan Mevrouw!. Wat hebben we gelachen met Robbe en Vermiljoen die de plaats van de pastoor in hadden genomen in de biechtstoel van de pastoor, met de verschrikkelijke gymlessen van meneer Peuk, met de knutselraket die de begrafenisstoet verstoorde.

Met De Kleine Robbe wordt voor alle duidelijkheid niet gemikt op de leeftijdsgenootjes van het hoofdpersonage. Zijn kwajongensstreken spelen zich eerder af in een geweldig onschuldig vervlogen verleden, alsof De Witte van Zichem meespeelt in grappen en grollen van één plaat, getekend met een vakkundige joie de vivre. De volwassenen die samen met Robbe de overstap hadden gemaakt van de hoofdreeks naar de spin-off, konden zo wegvluchten naar een jeugd die ze maar al te graag zelf beleefd hadden willen.

Maar net als Tome en Janry, die de grote Robbedoes lieten staan voor de kleinere, waren wij dus fan van Robbe. "Waren", want in de loop der jaren zakte het niveau van de reeks, werden vooral de grappen flauwer en konden wij ons beter amuseren met Kid Paddle en andere Titeufs. Nochtans — of misschien is het wel een van de redenen — bleef het vertrouwde recept gehandhaafd: een dromeriger langer verhaal aan het begin, de voorstelling van de personages tussen de gags, die variëren van overdreven absurdisme over fijngevoelige grapjes tot kleuterachtige onderbroekenlol, de vaak hilarische interactie tussen de kleine onruststokers en de volwassen ordehandhavers. In dit album wordt Robbe door een toverelixir van zijn vriend Mamadou zelfs echt 25 — maar wie wil er nu oud zijn? Het volgende drankje maakt hem terug acht en een half jaar maar geeft hem ook reusachtige proporties. Vandaar het — in deze tijden van aanslagen en terreurdreigingen — nogal gewaagde beeld op de cover van dit album.

Iedereen Ziet Je! is zeker geen terugkeer naar de grote vorm van weleer terwijl zowel de inhoud als de verpakking toch nog altijd 100% getrouw is aan de eerste delen van de reeks. Tegelijk pretendeert De Kleine Robbe niet meer te zijn dan een halfuur vertier ende vermaak. Iets waar wij ook wel eens behoefte aan hebben in diezelfde duistere tijden van aanslagen en terreurdreigingen.