Omdat de vulkaan op het eiland Rvahr volgens een voorspelling zal uitbarsten, worden er drie Vikings uitgestuurd om een nieuw gastland voor de bevolking te vinden. Via Schotland in het eerste deel wordt het bonte drietal op zee uit elkaar gerukt. Kilt en Rüdolf komen terecht in het uitgestrekte Sherwood Forest waar de zelfzekere en met boog trefzekere Robin Hood de plak zwaait. De confrontatie met de "gekuifde deerne" Kilt zal hij niet licht vergeten, maar de "vurige vreemdelingen" (welbespraakt is-ie ook nog) zijn welkom in het kamp van de rebellenleider. Zijn grote tegenstander is prins Jan die zijn op kruistocht vertrokken broer Richard Leeuwenhart vervangt. Jan wil de democratie vestigen in Brittannië en organiseert verkiezingen. Robin is daartegen gekant en voert een tegenoffensief. "Robin is koningsgezinder dan de koning", merkt een raadsman van prins Jan op. Die enkele Vikings die op Britse bodem rondwandelen worden nu aanzien als Franse spionnen.

In dit dolle verhaal vol averechtse vondsten wemelt het van de subtiele knipogen naar moderne uitvoeringen van verkiezingen, oppositie, politiek en marketing terwijl de auteurs niet vergeten dat het in de eerste plaats nog in de middeleeuwen is te doen. Gelukkig hier geen vervelende anachronismen.

Met twee delen achter de kiezen, neemt Walhalla resoluut afstand van de bij deel 1 ten overvloede gemaakte vergelijkingen met Asterix. Walhalla betreedt andere paadjes, maar scenarist Nicolas Pothier kan een even grote spitsvondigheid voorleggen als zijn vakbroeder René Goscinny als het om originele situatiehumor en taalvaardigheid gaat. Dat dan weer wel. Op dat punt moeten we de vertaler complimenteren die ons niet doet vermoeden dat het origineel nog grappiger is.

Hopelijk duurt het weer geen twee jaar tot er een volgend album in de winkels ligt.