Het kleurrijke festijn waar Cyril Kittel ons op trakteerde in het eerste deel zet hij in deel 2 in het kwadraat verder. De elfjes Tïa en Fêne zijn uit elkaar gedreven in een soort Aards Paradijs. Fêne moet nu op zoek naar Tïa, samen met de wolf Pogo. Dat doen de twee het liefst 's nachts, wanneer het monster van het licht is weggegaan dat ineens opdook. Het is allemaal nieuw voor de jonge held. In het voor hem voorheen onbekende zonlicht ontdekt hij zijn dubbelganger (zijn schaduw) terwijl nieuwe, telkens weer prachtig geschilderde werelden elkaar opvolgen sinds Fêne twee jaar geleden het grote bos verliet. Al die tijd heeft hij niets gehoord of gezien van het weesmeisje met wie hij het leven deelde.

Elk einde is een nieuw begin, dat geldt ook voor het tweeluik De Weeskinderen waarvan de dromerige aanpak van Knittel culmineert op de laatste pagina's. Dit album klap je toe met een zalige voldoening. Het zit juist.