Vanaf het eerste deel heeft Uitgeverij HUM! ons voor westerns kloppend hartje beroerd met de uitgave van de dikke kleppers in de reeks Tex Willer Classics. Stevige verhalen waarin geen enkel westernelement ontbreekt, van indianen en de cavalerie over landschappen vol rotsen of cactussen tot diligences, sheriffs, outlaws, pioniers en streep maar het hele checklijstje af.

Deze keer krijgen Tex Willer, zijn vaste kompaan Kit Carson, maar vooral Tex' zoon Kit te maken met een bende bandieten die zich verkleden als soldaten. Daardoor kunnen ze makkelijk het vertrouwen winnen van konvooien met kolonisten en ze vervolgens overvallen. Maar in de gelederen is er tweedracht tussen twee leiders. De grootste ploert spaart een mooi meisje om haar voor zichzelf te houden. Dat redt haar ook het leven. Tevoren hadden ze al de door een slang verdoofde Kit Willer gevonden en meegenomen. De soldaten opereren in dienst van een aan nachtmerries lijdend heerschap dat zich de prediker laat noemen. De prediker is er niet gerust in dat Tex Willer en Kit Carson op het spoor zijn gezet van de outlaws. Terecht, want hij en zijn bende zijn nog niet jarig.

Net als de meeste andere Tex Willer-verhalen verloopt de intrige rechtlijnig. Nodeloos moeilijker hoeft het ook niet want het verhaal is rijk gevuld. Het is één lange, spannende rit waarbij de slechteriken de show stelen.

De tekeningen van Bruno Brindisi sluiten aan bij het Italiaanse realisme waarbij enkel de grootsten zich onderscheiden en enige faam genieten in onze contreien. Brindisi hoort daar niet bij, maar dat hoeft niet te deren. Hij weet hoe hij de sterkte van zwart-wit kan uitspelen, zijn arceringen en andere manieren om structuur, schaduw en contrast aan te geven zijn doorgaans een moment de moeite waard om even naar te staren terwijl zijn perspectieven, beelkadrage en bladschikkingen veel doordachter zijn dan je van een op het eerste zicht pulpverhaal zou verwachten.

Alweer een aanwinst voor onze westerncollectie, voor onze stripverzameling tout court. Zoveel grensverleggender zijn Blueberry of Undertaker nu ook weer niet.