Lee Duncan werd beestachtig vermoord. Met 77 steken van een beitel. De beitel brak haar botten, perforeerde haar ingewanden. Ze moet gehuild hebben, geschreeuwd. Hoogstwaarschijnlijk verloor ze uiteindelijk de controle over haar blaas en darmen. In een poel van bloed, tranen, pis en stront gaf ze de geest, haar blonde lokken vastgeklit aan haar schedel, de blauwe ogen dof en levenloos. Uit het politieverslag bleek dat er geen stukje ongeschonden huid meer te vinden was. Bij de autopsie werd er sperma aangetroffen van drie verschillende mannen. Geen van de drie was haar man. Lee Duncan was de aantrekkelijkste vrouw van Dubbo, een kleine stad in New South Wales, Australië. Ze was een warmbloedige vrouw, zo werd verteld. Een vrouw die zo heet was dat ze Lee "Hot" Duncan werd genoemd. Haar man, Greg Hopper, was een hoorndrager. 27 jaar na de moord bekent Ike Hopper, de broer van Greg Hopper, dat hij de dader was. De weg ligt eindelijk open voor Greg om zijn geheime identiteit af te werpen en terug te keren naar Dubbo. Als hij tenminste de spoken uit zijn verleden van zich af kan werpen. En dat blijkt moeilijker dan verwacht. Lee laat Greg immers geen moment alleen. Een sterk staaltje psychologische zelfkastijding.

Een whodunnit kunnen we deze strip moeilijk noemen, aangezien we als lezer vrij snel de bui zagen hangen. Eerder een whydunnit. Waarom werd deze moord gepleegd? Waarom zo beestachtig? Waarom 77 steken, alsof ze geteld waren? Waarom moest Lee Duncan lijden, en waarom laat het verleden Ike maar niet los? In de verzengende hitte van Australië, blijven de antwoorden onuitgesproken. Alsof ze samen met Lee liggen te vergaan in de donkere aarde.

Philippe Berthets tekenwerk is telkens een esthetische balsem voor onze ogen, en Zidrou maakt er een psychologisch interessante thriller van. Onmisbaar is deze strip verre van, maar schoonheid hoeft geen excuus. En in een wereld waar je even beestachtig als Lee Duncan kan afgemaakt worden omdat je van schoonheid geniet, kan je het maar beter met volle teugen doen.