Wanneer de bladeren van de bomen zijn gevallen, wordt het weer tijd voor het jaarlijkse album van Léo. Hoe ouder hij wordt des te productiever hij wel lijkt. Maar met het laatste album viel ons ook al op dat de tand des tijds grip krijgt op zijn verhalen. Het is allemaal wat minder sprankelend, de flora en fauna zijn minder aanwezig en de spanning neemt ook af. Komt daar na het lezen van dit album verandering in?

Ja en nee. Wie Léo alleen koopt om te genieten van de exotische buitenaardse dieren komt dit keer bedrogen uit. Ze zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Wie een actieverhaal verwacht, verwijzen we ook door. Maar na het lezen van dit album zijn we toch van oordeel dat het een soort sleutelverhaal is geworden. Qua bekende personages houdt hij geen fysieke opruiming terwijl we sterk het gevoel hebben dat er enkele personen uit de serie worden geschreven. En de manier waarop getuigt van grote klasse.

Léo toont aan dat hij ook de dramatische en persoonlijke aspecten goed beheerst. Personages die vreemdgaan, hun gevoelens tonen of zelfs overgaan tot zelfdodoing. Dit alles weet hij in een romansausje over de lezer te gieten. Laat je niet afschrikken door de vele tekstballonnen à la Blake en Mortimer, met name op het einde. Ze dienen een duidelijk doel en dat heeft deze sciencefictionveteraan heel goed bedacht.

Kim Keller is opnieuw alive and kicking en dankzij dit album heeft Léo weer voldoende nieuwe paden voor haar uitgestippeld.